Ευάγγελος Τρυψιάνης, “Ένα ποίημα”
Η καταιγίδα κόπασε λίγο πριν το χάραμα. Έστυψε τους χυμούς των εραστών ξεβράζοντας τ' αφυδατωμένα τους κορμιά στα ρυτιδιασμένα λευκά…
Η καταιγίδα κόπασε λίγο πριν το χάραμα. Έστυψε τους χυμούς των εραστών ξεβράζοντας τ' αφυδατωμένα τους κορμιά στα ρυτιδιασμένα λευκά…
Σκαρφίζομαι για να ξεχνιέμαι κόσμους βρεγμένους από ποιήματα σαν κύματα, μα τα μηνύματα ποτέ δεν έφτασαν εδώ.
Έφυγα είπες... Σκότωσα την ποίηση μέσα μου, να αδειάσω απ' αυτήν, στη θλίψη της να μη βουλιάζω. Δεν είμαι πια…
Λυπάσαι για το χρόνο που περνάει. Περνάει γρήγορα. Γρήγορα οι σκέψεις μετουσιώνονται. Μετουσιώνονται και σου δίνουν αισθήματα.
Όταν οι βράχοι τσουγκρίζουν καλό να είσαι ανάμεσα Αν σε συνθλίψουν δε θα ακούς Αλλά ο λοφος θα λιώσει και…
Κι ενώ η Ελένη ορειβατεί στου ψηλού Αηλιά τις ράχες, Το άγρυπνο του πολισμάνου το μάτι φυγείν αδύνατον, Κάποιοι άλλοι…
θέλω κι άλλες τζακαράντες να γεμίζουν τη βόλτα μου με μπλε-μωβ άνθη να μυρίζει ο δρόμος λες και…
Κανένας δεν γεννιέται για να ζει μόνος έρχονται οι στιγμές που αγαπάς δένεσαι, ζεις για κάποιον άλλον ξεγελώντας τους τρίτους…
κάθε μέρα μου δείχνεις τον τρόπο κι όταν δεν τα καταφέρνω μου χαμογελάς κι όταν στεναχωριέμαι μου κάνεις μια αγκαλιά…
Τι γρήγορα που περνάνε οι Κυριακές αχ και να χιόνιζε λιγάκι να ‘χε πετρέλαιο το καλοριφέρ τα γλυκά να μην…