Που περνάει

Λυπάσαι για το χρόνο που περνάει.
Περνάει γρήγορα.
Γρήγορα οι σκέψεις μετουσιώνονται.
Μετουσιώνονται και σου δίνουν αισθήματα.
Αισθήματα όμορφα, άσχημα.
Άσχημα που είναι μες τη ζωή.
Τη ζωή που μοχθείς να κάνεις καλύτερη.
Καλύτερη απ’ ότι είναι.
Είναι και τα όμορφα όμως.
Όμως γρήγορα τελειώνουν.
Τελειώνουν και πονάς.
Πονάς και νοσταλγείς.
Νοσταλγείς και χαίρεσαι.
Χαίρεσαι που τα’ χεις ζήσει.
Έχεις ζήσει κι αυτό μετράει.
Μετράει να έχεις αγάπη.
Αγάπη ουσιαστική, άφθαρτη στο χρόνο.
Στο χρόνο τον αμείλικτο.
Τον αμείλικτο που δε ρωτά.
Ρωτάς εσύ που θέλεις να μάθεις.
Να μάθεις την αλήθεια.
Την αλήθεια για την οποία νοιάζεσαι.
Νοιάζεσαι και θες να μοιράζεσαι.
Να μοιράζεσαι δίχως τέλος.
Τέλος που δεν θες να έρθει.
Κι αν έρθει, να περάσει.
Να περάσει σαν ένα πλατύ ποτάμι.
Ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά σου.
Από τα δάχτυλα χωρίς να πιεις.
Χωρίς να πιεις ούτε μια στάλα.

Χρήστος Καρανικόλας