Τέσσερις ιστορίες από και μετά τη δουλειά!     Το τάπερ με τις φακές   Στην καραβάνα-δώρο παλιού μου μαθητή, αλήθεια μεγάλωσε τόσο;- έβαλα φακές για να φάω το μεσημέρι. Πήρα κι ένα αγγουράκι, μια μπανάνα και δύο φέτες μαύρο ψωμί. Πρέπει να μην την κούμπωσα καλά κι έτσι όπως την έβαλα στην πάνινη και οικολογική τσάντα, άνοιξε και χύθηκε όλο το ζουμί. Διέσχισα όλη την πλατεία μέχρι τα Αλώνια με την καραβάνα στο χέρι και τα ζουμιά να ξετρέχουν. Όταν έφτασα στο ΚΔΑΠ σχεδόν ούτε γεια δεν είπα στις συναδέλφους και το αφεντικό. Έτρεξα κατευθείαν στην κουζίνα. Ευτυχώς, δεν λερώθηκα γιατί είχα και μια πουά διάθεση και θα ήταν πολύ κρίμα, αν όλο μου το στιλ χαλούσε. Πώς θα έβγαζα τη μέρα! Και πραγματικά όλες που δουλεύουμε εκεί κουβαλάμε φαγητά σε ταπεράκι. Φασολάκια, κριθαράκι, κοτόπουλο, τονοσαλάτα, μακαρόνια με κιμά… Έτσι και μπει κάποιος στην κουζίνα θα πει: -Ταβέρνα το...

Ένα κορίτσι στα καράβια   Πάντα στο μυαλό και την καρδιά μου κουβαλώ τη θάλασσα. Και μετά από αυτήν την ιστορία θα την κουβαλώ και λιγάκι αλλιώς. Σε κάποιο από τα μικρά ταξίδια μου μια κοπέλα ήρθε κι έκατσε δίπλα μου. Είχε αγοράσει πατατάκια και το πρώτο πράγμα που έκανε, αντί να ανοίξει τη σακούλα, ήταν να δει την ημερομηνία λήξης. Απ΄ αυτό πιάσαμε κουβέντα. -Εγώ μόνο τα γάλατα και τα γιαούρτια κοιτάω συνήθως… -Ξέρεις εγώ με πατατάκια κυρίως τρέφομαι. Κι αυτά εδώ είναι ληγμένα! -Σου αρέσουν τόσο πολύ; -Όχι, τα συνήθισα. Δουλεύω στα καράβια. Τους μήνες που είμαι στη θάλασσα τρέφομαι πολύ ανθυγιεινά. -Στα καράβια; – Ναι, στα καράβια. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα πολύ μικρό χωριό. Με έπνιγε. Έδωσα Πανελλήνιες. Δήλωσα μόνο τη Σχολή Πλοιάρχων. Ήθελα να βγάζω τα δικά μου λεφτά και να ταξιδεύω. Οι γονείς και τα αδέρφια μου ασχολούνται με τη γη. Είναι αγρότες. Δεν έχουν φύγει ποτέ απ’...