Έρωτας

Εστίαση.
Βλέπω μια εικόνα που δεν μου αρέσει και τόσο.
Επανεστίαση.
Το τοπίο ομόρφυνε
Το συναίσθημα επεκτάθηκε
Γέμισε με χώρο το κενό μέσα μου.
Κάτι όμως πάει και πάλι στραβά.
Ίσως αν φτιάξω λίγο το κάδρο.
Όχι.
Έτσι, στραβό το θέλω.
Πλάγιο, να φαίνεται και η θάλασσα.
Όμως… Σαν να λείπουν τα χρώματα.
Τελευταία προσπάθεια.
Εστιάζω στο κενό.
Κάπου στο βάθος αχνοφαίνεται ένα σύννεφο, δυναμικό και παράλληλα γεμάτο με τρυφερότητα που γαληνεύει το μέσα μου.
Εγώ το ένιωσα και αυτό είχε τελικά σημασία.
Εστιάζω στο σύννεφο, λοιπόν.
Ω, για δες, χρώμα παντού.
Πορτοκαλί σκούρο, σαν μια δημιουργικότητα κρυμμένη,
Σαν μια χαμένη Ατλαντίδα που κανένας τους δεν μπόρεσε να ανακαλύψει.
Κόκκινο, σαν ένα πάθος διάχυτο σε όλο τον χώρο, σαν μια αγάπη αέναη για μια ύπαρξη που αιωρείται.
Να τη, εκεί.
Εκείνος ο γλάρος, όσο τον κοιτάζω πάει όλο και πιο μακριά και εγώ…
…εγώ δεν ξέρω πότε είναι αναγκαίο τελικά να πατήσω το κλικ.
Στέκομαι εκεί και περιμένω.
Σαν μια αόρατη επίδραση να με κρατά, να προσέχει μη και καταλάθος πατήσω το κουμπί.
Ανάβουν τα φώτα των σπιτιών.
Τώρα είμαστε πια ελεύθεροι.
Μπορώ να ονειρευτώ.
Κλικ.

Σταματία Κ.