30/90/20

30 το ’90!΄ Κι εγώ άκουγα «Στα τριάντα η γενιά του ‘90»

Λεπτό 2:48: Ράφια από θεατρικά βιβλία που δεν έχω γράψει εγώ.

Ένα χαρούμενο τραγούδι σε μια βραδιά ταινίας.

Τώρα, φαντάσου μία τεράστια κλεψύδρα που κατρακυλά προς τα πάνω σου έτοιμη «να σε πάρει από κάτω»… μα ο χρόνος δε σταματά. Κόκκος – κόκκος άμμου πέφτει αργά και βασανιστικά μετρώντας μήνες, μέρες, ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα μέχρι να έρθει ο στρογγυλός τρομακτικός αριθμός που σημαίνει το τέλος μιας εποχής.

Ποτέ μου δεν ταυτίστηκα περισσότερο με κάτι, παρά με αυτόν τον αγώνα δρόμου που περιέγραφε ο Τζόναθαν Λάρσον και απήλαυσα στο Tick Tick Boom του Netflix.

Στα 29 μου, 5 Δεκεμβρίου 2019 ακούστηκε πρώτη φορά το «τικ τικ μπουμ» της έναρξης αυτού του αγώνα μέσα μου, σκεπτόμενη όλα αυτά που δεν έκανα και ήθελα να κάνω μέχρι τα τριάντα.

Ειδικά την τελευταία εβδομάδα πριν έρθει η ώρα, οι αποθηκευμένες λίστες πήγαιναν και έρχονταν. «Τι πρέπει να κάνεις μέχρι τα τριάντα. Χμμ, πρέπει! Ποιος το λέει; Και με τα δικά μου τα τριάντα που ήρθανε στην καραντίνα, τι θα γίνει δηλαδή;»

Δε θα πω ψέματα. Αυτός ο αγώνας και τα κατάλοιπά του με κρατούν ακόμη ξύπνια τα βράδια μέχρι να σκεφτώ όλα αυτά που εν τέλει έχω πετύχει μέχρι να καλωσορίσω την τρίτη δεκάδα χρόνων στη ζωή μου, όπως της αρμόζει.

«Αθεράπευτος Τοξότης, πάντα παιδί, πάντα ερωτευμένος με τη νιότη», είχα ακούσει μια φορά. Μα δεν έχει να κάνει ούτε με το ζώδιό μου ή τον αστρολογικό μου χάρτη τέλος πάντων…. Νομίζω οι ίδιες σκέψεις πέρασαν από τα μυαλά πολλών συνομηλίκων μου το 2020 και δεν ήταν όλοι Τοξότες… Μια γενιά που πρόλαβε το χθες και χάθηκε στο χάος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στην πορεία, όπου η έκφραση συναισθήματος είναι κατακριτέα και η μοναξιά ένα τέρας που σε ωθεί να χαρίζεσαι και να ξοδεύεσαι για να μη νιώθεις μόνος.

Οπότε… ναι! Ω, ναι! Κάποιος κάπου, κάποτε αποφάσισε και προγραμμάτισε την κρίση των 30 κι έβαλε το ξυπνητήρι να χτυπήσει στα 29. Κι εμάς κάπως μας παρέσυρε το κύμα όπως χιλιάδες άλλους και μας ξέβρασε κάπου να μετράμε κόκκους άμμου για να βρούμε αυτό που δε ζήσαμε. Αυτό που ΔΕΝ κάναμε, αγνοώντας πως είμαστε ακόμα νέοι, ζωντανοί και γεμάτοι όρεξη εφόσον επιλέξουμε άλλη οπτική γωνία. Εφόσον με αποφασιστικότητα επιλέξουμε τα φτερά αντί για τα κλουβιά. Τη δράση αντί της αναβολής και της παραίτησης…

Και τώρα, σας αφήνω γιατί αν κάτι έμαθα απόψε είναι ότι «οι πράξεις μιλούν πιο δυνατά από τις λέξεις…»

Εύη Κατσίκα