Αρχές Μαρτίου θα ‘ταν περίπου όταν πήγε για πρώτη φόρα σε εκείνο το μέρος.
Ένα συννεφιασμένο απόγευμα που είχε βγει με σκοπό να εξερευνήσει το νησί, να μάθει περισσότερες πληροφορίες για το μέρος που θα ήταν αναγκασμένη να περάσει τα υπόλοιπα -τουλάχιστον- έξι χρόνια της ζωής της ο δρόμος την έβγαλε σε μια παραλία.
Όταν έφτασε εκεί αντίκρισε ένα σχεδόν ερημωμένο μέρος, όπου λίγοι μόνο ντόπιοι κάτοικοι του νησιού γνώριζαν την ύπαρξη του, απ΄ότι έμαθε αργότερα.
Κουρασμένη καθώς ήταν από το πολύ περπάτημα κάθισε σε ένα παγκάκι κοντά στη παραλία για να ξαποστάσει, να πιει λίγο νερό, να πάρει μια ανάσα που λέει ο λόγος!
Και από τότε και μετά μαγεύτηκε.
Κάθε μέρα, ακόμα και τις μέρες με πολλές υποχρεώσεις να τρέχουν, διαβάσματα, εργασίες για την σχολή και αλλά πόσα, πήγαινε εκεί. Δεν την ένοιαζε ούτε που θα έπρεπε να περπατήσει σαράντα λεπτά για να πάει και ύστερα άλλα σαράντα λεπτά για να επιστρέψει.Μόνο ελάχιστες, εως μηδαμινές φορές δεν ήταν συνεπής στο άτυπο ραντεβού της με την παραλία και αυτό εξαιτίας ακραίων καιρικών συνθηκών, οι οποίες σπάνια επικρατούσαν στο νησί.
Μερικές μέρες έπαιρνε μαζί της κάποιο βιβλίο για την κρατάει συντροφιά, ενώ άλλες προτιμούσε τα μουσική απ’ τα ακουστικά του κινητού της για παρέα. Όμως ήταν και οι μέρες που δεν ήθελε τίποτα από αυτά και μόνο να κοιτάζει την θάλασσα της έφτανε. Ακούγοντας τα κύματα ταξίδευε σε μια άλλη εποχή, μια εποχή οπού οι άνθρωποι ήταν λίγο περισσότερο άνθρωποι απ’ ότι στο σήμερα, μια επόχη οπού ο όρος αγάπη και φιλία υπήρχαν.
Δεν την φοβόταν την μοναξιά. Γνώριζε καλά πως στις δυσκολίες της ζωής δεν θα είχε κανέναν άλλο δίπλα της,μόνο την μοναξιά.
Και κάπως έτσι την αγάπησε. Την έκανε φίλη της, σύμμαχο της, συνοδοιπόρο στις γκρίζες μέρες. Όσοι την έβλεπαν δεν καταλάβαιναν. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Για εκείνους ήταν ευτυχισμένη, η κοπέλα που τα είχε όλα. Ψηλόλιγνη με μακριά σαν το έβενο μαλλιά και δυο καστανοπράσινα μάτια που μέσα τους έκρυβαν μια θέληση για ζωή εύκολα θεωρούνταν το ιδανικό πρότυπο κοπέλας. Την αλήθεια όμως την γνώριζε μόνο η ίδια.
Είχε φθάσει εικοσιδύο χρόνων μόνο και ήδη ήταν απογοητευμένη με την με ζωή, είχε κιόλας χάσει την ελπίδα της στους ανθρώπους, την ελπίδα για αλήθεια. Στη σχολή είχε κάνει εύκολα παρέες και έβγαινε μερικές φορεές μαζί τους, όμως αυτο δεν άλλαζε και τόσο τα πράγματα. Ένιωθε μόνη σε ένα κόσμο γεμάτο ανθρώπους.
Οι μέρες κι οι μήνες περνούσαν με τεράστια ταχύτητα. Ήτανε αρχές Μάη και οι πρώτες ζέστες έκαναν κιόλας την εμφάνιση τους, τα λουλούδια ανθισμένα ευωδίαζαν με τις μυρωδιές τους όλο το νησί και οι άνθρωποι του χόρευαν και αυτοί στον χαρούμενο ρυθμό της άνοιξης. Κι εκείνη εκεί, πιστή στο καθημερινό άτυπο ραντεβού της με την θάλασσα.
Ήτανε ένα συνηθισμένο απόγευμα Κυριακής όταν τον συνάντησε πρώτη φορά.
Ντυμένη απλά και εφοδιασμένη με ένα μικρό βιβλίο ξεκίνησε για το παγκάκι της.
Όταν έφτασε, έμεινε για λίγο αφοσιωμένη να κοιτάζει την θάλασσα, χαμένη στις σκόρπιες σκέψεις και στα όνειρα της. Θαρρείς και ήταν μαγεμένη συνέχισε για ώρα πολύ να μετράει τα κύματα, ώσπου είδε κάτι – ή καλύτερα κάποιον – να κινείται μέσα στη θάλασσα.
Φοβήθηκε! Σε τέτοια έρημη παραλία, άνδρας μόνος να ήρθε μόνο για κολύμπι; Και τέτοια εποχή που το νησί δεν είχε αρχίσει ακόμα να έχει τουρίστες; Αποκλείεται!
Κάτι άλλο θα συνέβαινε.
Τον είδε να βγαίνει από την θάλασσα και να βαδίζει προς μια γαλάζια πετσέτα που ήταν αφημένη στην χρυσαφένια αμμουδιά. Εκείνος, σαν να κατάλαβε το επίμονο βλέμμα της σήκωσε το κεφάλι και την κοίταξε ευθεία μέσα στα μάτια. Και τότε τα μάτια μίλησαν, τα βλέμματα κλειδώθηκαν.
Πρώτος εκείνος κατέβασε το βλέμμα του. Πήρε την πετσέτα και κατευθύνθηκε προς ένα ασημί αμάξι. Έβαλε μπρος και μέσα σε μερικά λεπτά είχε χαθεί από το οπτικό της πεδίο.
Και έμεινε μόνη. Πάλι μόνη! Μόνη να αναρωτιέται ποιος ήταν αυτός ο ”ξανθός άγνωστος”. Όσο και αν προσπάθησε να συγκεντρωθεί στο βιβλίο της εκείνο τ’ απόγευμα δεν τα κατάφερε. Η σκέψη της ήταν σε εκείνον. Ώσπου σουρούπωσε και πήρε τον μακρύ δρόμο της επιστροφής.
Με την θύμηση του ”ξανθού αγνώστου” έφυγε ο Μάης. Δεν άλλαξε την συνήθεια της, συνέχισε να πηγαίνει στο παγκάκι της, πάντα με την ελπίδα μιας συνάντησης μαζί του.
Μα από τότε που τον συνάντησε άλλαξε η ίδια. Άρχισε να αποδέχεται προτάσεις για εξόδους από συμφοιτητές της, να πηγαίνει μαζί τους σε συναυλίες και να γυρνάει αργά στο σπίτι, μάλιστα αγόρασε και ορισμένα καλλυντικά για να περιποιείται τον εαυτό της. Άρχισε πλέον να ζει.
Την πρώτη μέρα του καλοκαιριού ξύπνησε κακόκεφη, με ένα προαίσθημα πως κάτι θα γίνει. Στη σχολή ένιωθε μια ιδιαίτερη αναταραχή και δεν μπορούσε ούτε στιγμή να συγκεντρωθεί. Το απόγευμα πήρε τον δρόμο για το παγκάκι της μηχανικά, θαρρείς και ένα αόρατο σκηνή την τραβούσε να πάει εκεί.
Φτάνοντας στην παραλία κοκάλωσε. Ένα ασημί αμάξι ήταν παρκαρισμένο στη γωνία του δρόμου και ένας άνδρας βρισκόταν καθισμένος στο δικό της παγκάκι.
Έμεινε παγωμένη να μην ξέρει τι να κάνει. Να το βάλει στα πόδια; Γιατί; Αυτή η συνάντηση δεν ήταν που τόσο επιθυμούσε;
Πλησίασε και κάθισε κοντά του.
-Καλησπέρα όμορφη, της είπε
-Καλησπέρα. Μπορώ να σε βοηθήσω κάπως;
-Είσαι εκείνη..
-Ναι εγώ είμαι. Μίλα μου, τον διέκοψε
-Λοιπόν γλυκιά μου, η άνοιξη πέρασε. Έρχεται καλοκαίρι. Πέρασε ένας ολόκληρος μήνας και δε μπόρεσα να σε βγάλω από το μυαλό μου. Είχα την ελπίδα να σε συναντήσω. Δεν σε ξέρω και δεν με ξέρεις. Όμως, θέλω να σε γνωρίσω
Είχε μείνει ανέκφραστη. Δεν ήξερε πως να αντιδράσει, τι να του πει, πως να φερθεί. Ήταν ένας ξένος. Και εκείνη αντιμέτωπη με συναισθήματα που δεν δεχόταν να παραδεχτεί ούτε στον ίδιο της τον εαυτό.
-Τι; Τι μου ζητάς δηλαδή;
-Μην τρομάζεις καλή μου. Δεν σου ζητάω τίποτα, να σου δώσω θέλω μόνο.
Έχω δυο εισιτήρια για τον έρωτα. Τι λες πάμε ένα ταξίδι;