Σου μυρίζει τίποτα;

Σου μυρίζει τίποτα;

Μεσημέρι, γύρω στις δύο

-Το στομάχι μου, είπε και σηκώθηκε απότομα.

Τόσο που η ξύλινη καρέκλα έπεσε, το μαξιλάρι με τα κόκκινα λουλούδια πετάχτηκε στην αυλή, η Ηρώ όρμησε πάνω του∙ μόλις που πρόλαβα να το σώσω από τα δόντια της. Όταν σήκωσα τα μάτια μου, η πόρτα έχασκε ορθάνοικτη κι ο καλός μου ακουγόταν από μέσα να καταβάλλει κάθε προσπάθεια εκκένωσης.

Έτρεξα, αφού σήκωσα την ξύλινη καρέκλα και ακούμπησα πάνω της το μαξιλαράκι, εκείνο με τα κόκκινα λουλούδια.

-Είσαι καλά; τον ρώτησα καθώς τον είδα πάνω από τη λεκάνη της τουαλέτας με χαρτιά υγείας να σκουπίζει το στόμα του.

-Καλύτερα, ψιθύρισε, λέω να ξαπλώσω λίγο. Τι έπαθα, ρε γαμώτο;

-Έλα, θα ζήσεις, τον παρηγόρησα και τον κατηύθυνα στη βρύση.

Με τη βία κρατιόμουν, μην αρχίσω τα γέλια και άντε ύστερα να ψάχνω δικαιολογίες. Έβαλα στις χούφτες μου νερό, του έπλυνα το πρόσωπο, του έβρεξα τα μαλλάκια και στράτα στρατούλα τον οδήγησα στον καναπέ. Άνοιξα την τηλεόραση, κάτι ειδήσεις ακούστηκαν, « έλα, ξάπλωσε», του είπα.

-Τι είναι αυτό; Με ρώτησε δείχνοντας το βιβλίο πάνω στο τραπεζάκι.

-Α. το καινούργιο του Τεύκτρου Μιχαηλίδη: Σφαιρικά κάτοπτρα, επίπεδοι φόνοι.

-Α, είπε κι αυτός.

Του έριξα μια λοξή ματιά κι έσφιξα τα χείλη μου μην τυχόν και μου ξεφύγουν οι λέξεις. Πού να ξέρει ότι από κει ξεσήκωσα τα πάντα. Μια ελάχιστη ποσότητα παρασκευάσματος για μια μικρή στομαχική αναστάτωση. Ήθελα πάρα πολύ να γελάσω, να μιλήσω, να φωνάξω, να του εξηγήσω πως πράγματι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο αλλά ευτυχώς – λέω τώρα- κρατήθηκα.

Λίγο νωρίτερα το πρωί :

-Σου μυρίζει τίποτα;

-Όχι.

-Ούτε εμένα, άντε τράβα να μαγειρέψεις.

Σέβη Κωνσταντινίδου