Έχει μια παγίδα η προσπάθεια.
Είναι η φαντασίωση ότι οδηγούμαι κάπου, σ΄ ένα αποτέλεσμα, σε μια ολοκλήρωση μιας ληγμένης ιδέας.
Προσπαθώ σημαίνει με ενδιαφέρει αυτή η ολοκλήρωση της στιγμιαίας σκέψης, όπου αναπτύχθηκε σε ιδέα.
Μια ιδέα που και αυτή κρύβει παγίδες. Προσπάθεια στο άγνωστο.
Μου θυμίζει πολλές φορές τα τυχερά παιχνίδια. Δίνεις ενέργεια και πολλές προσπάθειες σε βγάζουν νικητή, στο τέλος όμως βγαίνεις χαμένος στην πραγματικότητα. Όλα τελειώνουν όσο και να προσπαθούμε.
Αντιμετωπίζοντας το ερώτημα στο αν αξίζει η προσπάθεια έχω να πω το εξής: Η προσπάθεια είναι σαν το ξύλο που απερίσκεπτα πετάμε σ΄ ένα τζάκι για να ζεσταθούμε. Κάποιες φορές οι προσπάθειες οδηγούν στη ζέστη και ολοκληρώνουν τον σκοπό τους. Κάποιες άλλες είναι βρεγμένες, κούφιες και μοιάζουν με ένα κενό στάχτης που μαζεύεται στην άκρη.
Ζούμε για να δράσουμε με προσπάθειες, που θα αποδώσουν στο μέγιστο στην ολοκλήρωση της ιδέας και στη σωστή ροή των στιγμών μας.
Τι να κάνει κάποιος όμως;
Το τζάκι και η καρδιά μας περιμένουν ξύλα και όλα φαίνονται στην πράξη, εκεί που αρπάζει η επιδερμίδα, μαυρίζει από τη θερμότητα, ο μυς και το κόκαλο καίγεται στο τέλος.
Σ΄ ένα τέλος που θα μείνει για πάντα η ζέστη, που θα αποδώσουν οι προσπάθειες μου, ακόμα και όταν μαζευτούν οι στάχτες, το τούβλο πρέπει να παραμείνει ζεστό.
Μια βασική ανάγκη η ζέστη στην επιβίωση.
Και ας μην είναι της δικιάς μου . . .