Με τον Γιώργο Κωνσταντινίδη και την «Ισορροπία του λευκού»
Αυτήν την εβδομάδα καλωσορίζουμε ακόμη έναν συγγραφέα, τον Γιώργο Κωνσταντινίδη και το βιβλίο του, «Η ισορροπία του λευκού», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παρέμβαση (2021).
-Με ποια διεργασία του ανθρώπινου-φυσικά-εγκεφάλου πιστεύεις ότι περνάμε από την εικόνα στον λόγο;
Για τη γενική ηλεκτροχημική διεργασία ανάλυσης της εικόνας και μετασχηματισμού της σε λόγο, ομολογώ πως δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Γνωρίζω όμως, καλά, ότι υπάρχει ένα αυστηρά εξειδικευμένο σύνολο νευρώνων το οποίο έχει ως αποκλειστική λειτουργία την αποκοπή κάποιων επιλεγμένων οπτικών ερεθισμάτων από την περιοχή του εγκεφάλου και την προώθησή τους σε ειδικούς υποδοχείς της καρδιάς όπου και πραγματοποιείται η περαιτέρω επεξεργασία. Αυτή τη διαδικασία την πραγματοποιούν όποτε θέλουν, χωρίς να μας ρωτούν και έχει ως αποτέλεσμα μαζί με την κινητοποίηση του εγκεφάλου να συν-κινείται και η καρδιά. Οι εικόνες αυτές, οι διαλεγμένες, είναι που με απασχόλησαν στο εν λόγω βιβλίο.
-Ποιο από τα δεκαπέντε διηγήματά σου κουβαλά τις περισσότερες μνήμες και κάνει διάλογο με αυτό που είσαι σήμερα;
Νομίζω με ασφάλεια μπορώ να πω το «Μια απ’ τις πρώτες λιακάδες της Άνοιξης». Είναι μια αποτύπωση στιγμών παιδικής ονειροπόλησης μέσα σε ένα ζεστό φως οικογενειακής ασφάλειας και θαλπωρής. Περιέχει πολύ ευχάριστες παιδικές αναμνήσεις, με έντονη την απήχηση της αίσθησης, βουτηγμένες όμως σε μια γλυκά θολή απροσδιοριστία. Αυτή η γλυκά θολή απροσδιοριστία τυχαίνει να περιγράφει σε μεγάλο βαθμό και αυτό που είμαι σήμερα, αυτό που είμαστε όλοι πάντα.
-Σε ποιο από τα διηγήματά σου τρόμαξες και διαπίστωσες ότι έρχεσαι σε επαφή με κάποιο άλλο, ίσως λησμονημένο, κομμάτι του εαυτού σου;
Τρόμαξα με την κατάρα της μάγισσας στο «Πλησίασε ξένε». Με εξέπληξαν τα λόγια της καθώς τα ξεστόμιζε, την ίδια στιγμή που τα έγραφα. Όσο και παράδοξο να ακούγεται αυτό ή και αφελές. Πιστεύω ότι όσοι γράφουν ή γενικά δημιουργούν έχουν όλοι εμπειρία της αυθύπαρκτης ζωής που παίρνουν τα δημιουργήματά τους.
-Στην «Ισορροπία του λευκού» δοκιμάστηκες σε πολλές λογοτεχνικές φόρμες. Ποια απ΄ όλες συνάντησες σε κάποιο αγαπημένο ανάγνωσμα και είπες «νά σαν αυτόν τον συγγραφέα θα ήθελα να γράφω και να αφηγούμαι;»
Δεν έκανα συνειδητά κάποια προσπάθεια μίμησης ή και κλοπής, κατά τον αφορισμό του Χατζιδάκη, ότι ο ταλαντούχος κλέβει ενώ ο ατάλαντος μιμείται. Το ενδιαφέρον εν τω μεταξύ, είναι ότι ακόμη και η συγκεκριμένη φράση είναι κλεμμένη από τον Έλιοτ, και ποιος ξέρει ποιος άλλος την είχε κλάψει πριν απ’ αυτούς. Πάντως, υπάρχουν πολλοί που πραγματικά ζηλεύω, διακεκριμένοι ή όχι. Πέρα από τα μεγάλα αριστουργήματα, συχνά μπορεί να βρεθούν μικρές όμορφες γωνιές και σε λιγότερο γνωστά έργα. Ένας στίχος από ένα τραγούδι, μια φράση από ένα διήγημα μπορεί να σε συνοδεύει μια ζωή χωρίς ο δημιουργός του να ανεβεί ποτέ τα βάθρα της δόξας.
-Αν κάποιο από τα διηγήματά σου γινόταν ταινία μικρού μήκους, ποιο θα επέλεγες και γιατί;
Νομίζω το «Τα ήθελε όλα δικά του», όπου η σύζυγος ενός επιφανειακού και αναίσθητου εγωιστή προσπαθεί να τον ξεκάνει πλήττοντας τον ανδρισμό του. Αλλά και το «Δουλεύ’ βρε παιδούλι μ’», η αναζήτηση του ημι-ανοϊκού πατέρα από τον γιο του ακολουθώντας τον στην διαδρομή που αυτός κάνει μες στη μέρα. Είναι τα πιο εύκολα για μετατροπή σε σενάριο. Τώρα που το σκέφτομαι είναι έτοιμα για τη μεταφορά στο πανί. Ελπίζω να διαβάσουν τη συνέντευξη σκηνοθέτες, παραγωγοί…
Μια σειρά διηγημάτων γραμμένων πάνω σε φωτογραφίες που με εντυπωσίασαν…», έτσι ξεκινάει ο μικρός πρόλογος του συγγραφέα Γιώργο Κωνσταντινίδη για το βιβλίο του «Η ισορροπία του λευκού», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παρέμβαση (2021), τις εκδόσεις του τόπου μας, της πόλης μας, την Κοζάνη.
Εγώ όμως, θα έλεγα ότι τα διηγήματα του Γιώργου Κωνσταντινίδη δεν είναι μόνο ιστορίες που προέκυψαν με αφορμή μια φωτογραφία. Είναι μικρά κομμάτια του εαυτού του, του κόσμου του, του κόσμου μας, που με ερέθισμα ή και ταίριασμα της εικόνας βρήκαν θέση σε ένα πολύ καλαίσθητο βιβλίο προσαρμοσμένο στις λογοτεχνικές μας ανάγκες• στον χρόνο που έχουμε να μπορούμε να διαβάσουμε, να μπορούμε να αισθανθούμε μέσα από τον γραπτό λόγο. Διαβάζοντας λοιπόν, τα διηγήματα του Γιώργου ένιωσα μια οικειότητα. Εικόνες, πράγματα, στιγμές που περνάνε και συμβαίνουν δίπλα μας ντύθηκαν με λέξεις και οι λέξεις πήραν μορφή και η μορφή αντίστοιχα ντύθηκε με λέξεις.
«Η ισορροπία του λευκού» είναι μία πλούσια συλλογή διηγημάτων. Ο αναγνώστης θα μυηθεί και θα απολαύσει πολλές λογοτεχνικές φόρμες. Αυτό που ξεχώρισα είναι ο πολύπλευρος συγγραφικός κόσμος του. Ένας κόσμος που δοκιμάζεται σε κάθε λογοτεχνική φόρμα και βγαίνει νικητής στη μάχη της γραφής. (Περισσότερα για τη συλλογή διηγημάτων του Γιώργου Κωνσταντινίδη διαβάστε εδώ)