Με την Μαρίζα Καζακλάρη και το «Κυανό»
Αυτήν την εβδομάδα καλωσορίζουμε την Ψυχολόγο και ποιήτρια, Μαρίζα Καζακλάρη και την τρίτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Κυανό», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Mystory, σειρά Πασιφάη.
-Θέλω να σταθούμε στους στίχους «Σαν το ξέπλεκο καλώδιο/ του φορτιστή μου/ ξεδιαλύνω τις σκέψεις μου». Είναι η ποίηση για σένα ένα καταφύγιο, στο οποίο προσκαλείς τους αναγνώστες σου να βρουν «την άκρη της κλωστής»;
Η ποίηση για μένα είναι πολυδιάστατη. Η διαδικασία γραφής της ποίησης μπορεί να είναι απάγκιος κόλπος ή ορμητήριο συναισθηματικής έκρηξης. Στο τέλος, όμως, λειτουργεί εξαγνιστικά, λυτρωτικά. Μέσα από τη γραφή παίρνουν σάρκα και οστά οι σκέψεις μου και εν τέλει ξεδιαλύνουν, όπως περιγράφω στο ποίημα «Οξύ». Το πώς θα το εκλάβει ο αναγνώστης / η αναγνώστρια καθορίζεται από τα προσωπικά του/της βιώματα. Κάθε ανάγνωσμα είναι πολυσημικό. Μπορεί να συμβάλλει στην αναζήτηση της άκρης της κλωστής ή να αποτελέσει έναυσμα για μια πιο βαθιά διείσδυση στο υποσυνείδητο. Η ποίηση έχει ζωτικό χαρακτήρα και είναι διαδραστική. Με τους αναγνώστες συμπορεύομαι, αλλά το ταξίδι το καθορίζουν οι ίδιοι.
–«Ράγισε το τζάμι», «τη ζωή που έχασα», «θύμησες κολλημένες», «βρεγμένη ψυχή», «κρατήρες λαβωμένων αισθήσεων», «ανέστιες υποσχέσεις»…Μια ποίηση για τα βιώματα που κουβαλάμε. Πόσο δύσκολη είναι η κατάδυση;
Η κατάδυση σε παρελθοντικά βιώματα μπορεί να είναι δύσκολη ακόμα και επώδυνη. Η καταγραφή των σκέψεων, η δημιουργία της ποίησης είναι ένα ταξίδι στα άδυτα της ψυχής. Ένα ταξίδι που ξεκινάει από την πρωτογενή κραυγή κατά τη γέννησή μας και φτάνει ίσαμε το σήμερα. Ο τελικός απολογισμός έχει θετικό πρόσημο. Όταν βουτάμε σε βαθιές θάλασσες και παλεύουμε να ανέβουμε στην επιφάνεια για να αναπνεύσουμε, λυτρωνόμαστε.
-«Πρόστυχες αναπνοές / σε κρεβάτια που αγκομαχάνε» ή «Ψυχές που δεν αντάμωσαν ποτέ»;
Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. «Πρόστυχες αναπνοές σε κρεβάτια που αγκομαχάνε», ή αλλιώς, η έκφραση της σεξουαλικότητας είναι το πέπλο της εσωτερικότητάς μας. Οι ψυχές πάντα θα θέλουν να ανταμώσουν, άλλοτε στιγμιαία κι άλλοτε καθολικά. Η μορφή της ανθρώπινης επαφής είναι σε συνάρτηση με τις ανάγκες των εραστών-συντρόφων, τα βιώματά τους, τα θέλω, τις άμυνες, τα απωθημένα τους, τα κίνητρά τους, το συναισθηματικό υπόβαθρο. Ίσως σε αυτή τη συνύπαρξη, ενδόμυχη επιθυμία να είναι η συνένωση των ψυχών. Η στιγμή της συνένωσης έχει κάτι βαθύ, πνευματώδες και μυστηριακό, χωρίς, όμως, να αποτελεί πάντα το ζητούμενο.
Υπό αυτό το πρίσμα, τα ποιήματα στο Κυανό πραγματεύονται υποδόρια ή φανερά ερώτων έργα και βρίθουν συναισθήματος. Μιλούν για την αγάπη, τον έρωτα, την απώλεια, τη σαρκική έξαψη. Όλα, όμως, μέσα από έναν υπαρξιακό μανδύα. Ίσως, χρειάζεται να βουτήξεις πιο βαθιά για να το νιώσεις. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, υποκρύπτεται η αγωνία για το πεπερασμένο της ανθρώπινης ύπαρξης, τη σαρκική φθορά, τη μοναχικότητα, τη μοναξιά, την κλεψύδρα του χρόνου.
-«Ότι ακόμα είμαι ζωντανή», «Να σε αγαπάς», στίχοι αισιοδοξίας και πείσματος. Αποτελούν και μότο ζωής;
Παρόλο που η υπαρξιακή αγωνία είναι διάχυτη στο έργο και η κατάδυση σε σκοτεινά μονοπάτια μπορεί να είναι οδυνηρή, καταλήγω να αποζητώ τη φωτεινή πλευρά, την αισιοδοξία. Ίσως, όχι ως μότο ζωής, αλλά ως ορμέμφυτη ανάγκη για την αναζήτηση του φωτός και της νηνεμίας ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες .
-Τι συμβολίζει το «Κυανό»;
Όσο πλησιάζουμε από τον βυθό της θάλασσας προς την επιφάνεια, το χρώμα των υδάτων αλλάζει και από σκούρο μαύρο γίνεται κυανό. Το Κυανό συμβολίζει την ανάδυση από τον σκοτεινό βυθό της θάλασσας στα κυανά νερά της επιφάνειας, εκεί όπου τα όνειρα είναι πιο φωτεινά, τα χρώματα πιο καθαρά, οι αναπνοές πιο αργές, οι αισθήσεις πιο έντονες.
Η τρίτη ποιητική συλλογή της Μαρίζας Καζακλάρη με τίτλο “Κυανό” (2021) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Mystory.
Διαβάζοντας την οι αναγνώστες αντιμετωπίζουν τους φόβους “γιατί αν ραγίσει/ θα σε χάσω” και τις ανησυχίες τους “ράγισε το τζάμι/ να δραπετεύσουμε/ από το κάδρο”.
Μια ποίηση που βουτάει στις ψυχές των ανθρώπων “βρεγμένη ψυχή” και συνομιλεί μαζί τους προσφέροντάς τους την επικοινωνία “να ξεγελάσουν/ τη μοναξιά”, που τόσο πια έχει χαθεί “κόσμος που βρυχάται”.
Υπαρξιακά ερωτήματα “τη ζωή που έχασα περιδιαβαίνοντας μοναχή”, σχέσεις πάθους “το βλέμμα σου/ σαν λάβα καιόμενη/ που τορπιλίζει/ το κορμί σου”, έρωτες “δεν θέλει ευγένεια ο έρωτας”, ανεκπλήρωτα όνειρα “ζωή ξοδεμένη” και επιθυμίες “να εξαγνίσει τις πληγές σου” είναι μερικά από τα ζητήματα που αναδεικνύει η ποιήτρια.
Η ποίησή της είναι σαν μια βουτιά στα βαθιά “ζωές δανεικές/ με λιωμένα πουκάμισα”, σαν μια κατάδυση στα πιο βαθιά νερά “οι μνήμες σαν ασπρόρουχα”, στα πιο σκοτεινά ¨θύμησες κολλημένες/ στο πετσί σου/ σαν βδέλλα”, εκεί που ο ήλιος δεν φτάνει “καρφώνεις πρόκες”.
Κι ύστερα η ποίηση της σιγά σιγά μοιάζει με έναν δύτη που βγαίνει στην επιφάνεια της θάλασσας “να σε αγαπάς” κουβαλώντας εικόνες και γνώσεις “στέλνεις φιλί/ στις γλυκόπιοτες αχτίδες”, που πριν απλά δεν υπήρχαν είτε γιατί δεν υπήρχε το θάρρος και η τόλμη “ότι είμαι ακόμα ζωντανή”, είτε γιατί δεν υπήρχε η παραίνεση “έλα πιο κοντά” και η οδηγία “ψιθύρισέ μου”.
