“Κάθαρση”: Μια ποιητική συλλογή για τον δρόμο προς τη λύτρωση
Η Αναστασία Υφαντίδου με την ποιητική της συλλογή η “Κάθαρση”, που κυκλοφορεί από τις εκδώσεις ΑΩ επιχειρεί να μας μιλήσει για τα μυστήρια της ζωής. Έτσι, λοιπόν χωρίζει τα ποιήματά της σε έξι πολύ σημαντικές ενότητες: τη γυναίκα, της ζωής τους δήμιους, τον έρωτα, το παιδί, την πατρίδα, τη φιλία.
Στην πρώτη ενότητα, η οποία είναι αφιερωμένη στη γυναίκα, η Υφαντίδου μιλά για την πηγαία δύναμη αυτού του φύλου σε τόνο που άλλες φορές σε κάνει να τη θαυμάσεις “γυναίκα γη/ πηγή ζωής” , άλλες να την αισθανθείς “κοιτάζεις το είδωλό σου στον καθρέφτη/ […] δυο γραμμές σου απόμειναν αντί για στήθη” κι άλλες να τη συμβουλευτείς “αν δεν δύσεις πώς θα γεννηθείς ξανά;”.
Παίρνεις την ξεραμένη γη και σε εύφορη τη μεταλλάζεις
τον σπόρο κι Άνοιξη φέρνεις παντού
Φρέζιες και γεράνια, βιγόνιες, γιασεμιά
Ποτίζεις τον βλαστό με τον ιδρώτα σου, τον μόχθο τον αδιάκοπο.
Στη δεύτερη ενότητα, η οποία είναι αφιερωμένη στης ζωής τους δήμιους η ποιήτρια χρησιμοποιώντας ιδιαίτερη μουσικότητα στους στίχους της αναφέρεται σε όλα εκείνα που πληγώνουν και πονάνε “μαύρο φόρεσε η ψυχή μου/ μαύρη ποδιά στο όριο η αντοχή μου”, για όλα εκείνα που αφαιρούν το χαμόγελο και την ευτυχία από το πρόσωπο ενός ανθρώπου “σαν να ‘χασα τον ήλιο μου, τα αστέρια, το φεγγάρι/ σαν σκοτάδι να απλώθηκε παντού” και για όλα εκείνα που έχουν τη δύναμη να κρατήσουν την ελπίδα ζωντανή “το κάρβουνο μερικών ψυχών δεν αρκεί για να μαυρίσει το χρυσάφι άλλων”.
Τα θέλω μου όλα θέλω να τα ζήσω
Για να μη γίνω θλιμμένη στο τζάκι φωτογραφία
Μισοτελειωμένη ιστορία στου χρόνου τις σελίδες
Όταν τις λεπτές ρυτίδες μου αντικρίζω
Και τα λευκά μου θα χτενίζω τα μαλλιά
Θα διηγούμαι πως σε χαλιά ταξίδεψα χρωματιστά.
Στην τρίτη ενότητα, η οποία είναι αφιερωμένη στον έρωτα, η Υφαντίδου επικεντρώνεται στην ήττα “Μοίρασμα πέτρα κουβαλητή/ τοίχος δίχως παραθύρι. όνειρα σε βράχια κυλισμένα”, τον πόνο “οι μέρες που το αγκάθι χώνεται βαθύτερα στον πράσινο κορμό/ οι μέρες που το ποτάμι φουσκώνει και θεριεύει”, τη θλίψη “μακριά άδεια ζωή”, τη ματαίωση “γιατί έρχονται άνθρωποι μα γίνονται σκέψη φυλακή/ λιμάνι που νομίζεις πως θα αράξεις”, τη μοναξιά “μονάχη στέκω άδεια γιορτή” .
Και το καλοκαίρι ακόμη να ‘ρθει
Μαζεύει τα λάθη και κρύβεται απ΄ τη χειμωνιά
Αν η αγάπη ζητιανιά γερνάει
Πουλί που πετάει μακριά
Λύτρωσε στη νυχτιά τον στεναγμό.
Στην τέταρτη ενότητα, η οποία είναι αφιερωμένη στο παιδί, στα ποιήματά της η Υφαντίδου θρηνεί για όλα όσα καλούνται να αντιμετωπίσουν τα παιδιά πριν την ώρα τους, την απουσία της μητέρας “Η μαμά πού είναι;/ Πάλι δουλεύει/ Γιατί να λείπει πάντα;”, τον πόλεμο “ένα πρωί ήταν που ξημέρωσε του πολέμου η μέρα”, την προσφυγιά “Το Σμυρναίικο χώμα με το αίμα μου ποτίζω/ κοιμάμαι με τις καύτρες αγκαλιά, τον θάνατο “πεθαίνουν τα παιδιά και θέλουν μαξιλάρι”.
Να χαθώ στην κουβέρτα της μαμάς
Στο κρεβάτι της τίποτα δεν με φοβίζει
Τον πιο γλυκό μου ύπνο δυο χέρια άγρια μου τον τραντάζουν
Πονάω στο κρεβάτι της μαμάς
Στην πέμπτη ενότητα, η οποία είναι αφιερωμένη στην πατρίδα, η ποιήτρια ψηλαφεί την πονεμένη γη “τα βελανίδια άγγιζαν τρομαγμένα το νερό/ψιθύριζαν ενός έθνους τις πληγές” , τα πονεμένα σπίτια “το σπιτικό σου να ‘ναι ζεστό κι ας πεθαίνουν τα παιδιά στις κρύες ράγες πάνω”, την προδομένη πλάση “την ανθρωπιά ποια σημαία τη γεννά;/ κι η καλοσύνη σε ποιον Θεό πιστεύει;”, το χαμένο όνειρο.
Και κάπου στα σαράντα μου τα όνειρα με λύπη χαιρετώ
Αν ζήσω σήμερα, το αύριο κανείς δεν ξέρει
Οι νύχτες αξημέρωτες, ο έφηβος εαυτός μου υποφέρει
Μεγάλωσες,
Μην έχεις οράματα μεγάλα.
Στην έκτη και τελευταία ενότητα, η οποία είναι αφιερωμένη στη φιλία, η Υφαντίδου με ένα και μοναδικό ποίημα ανακεφαλαιώνει πως ο κόσμος δεν αγγελικά πλασμένος και πως η ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της έχει και τις μαύρες της πτυχές και η μεγαλύτερη ίσως παγίδα είναι οι άνθρωποι που σου κάνουν την φίλη ή τον φίλο. Δικαίως επομένως, η ποιητική αυτή συλλογή φέρει τον τίτλο “Κάθαρση”, μιας και ο δρόμος προς τη λύτρωση είναι να τολμούμε να μοιραστούμε.
Ακούστε το ομώνυμο ποίημα της συλλογής εδώ: