«Τα γέλια της Μνήμης»: Εικόνες, εντυπώσεις και γνώσεις από το ποιητικό σύμπαν του Ανδρέα Ηλιόπουλου
Ο Ανδρέας Ηλιόπουλος επισκέπτεται για ακόμη μια φορά την Κοζάνη για να μας παρουσιάσει τη νέα του ποιητική συλλογή «Τα γέλια της μνήμης», εκδόσεις Διάνοια.
Στην προηγούμενη ποιητική συλλογή με τίτλο «Το οξυγόνο των αισθήσεων», εκδόσεις Διάνοια ανθολογούνται τριάντα πέντε (35) ποιήματα, στα οποία ακούμε τη φωνή του ποιητή να μιλά για θραύσματα, απώλειες και μνήμες και να αποκαλύπτει την ευαίσθητη πλευρά του εαυτού του: «Πόσες πληγές, υποβόσκουν κάτω από το βαρύ πανωφόρι/ της ψυχής μου» και «Είμαι ολάκερος ραγίσματα». Τα περισσότερα ποιήματα έχουν αποδέκτες γυναικεία πρόσωπα, αλλά φυσικά και όλους εμάς που ψάχνουμε τον έρωτα, τη συντροφικότητα, την αγάπη και την αποδοχή.
Σε αυτή τη συλλογή, «Τα γέλια της μνήμης» διαβάζουμε πενήντα οχτώ (58) ποιήματα και αυτή τη φορά ακούμε τη φωνή του ποιητή να μας μιλά εκτός από τον έρωτα, την απογοήτευση, τη ματαίωση, αλλά και τις ανησυχίες του για την ποίηση, τον κόσμο και τη σκληρή πραγματικότητα. Όλα τα ποιήματα είναι αφιερωμένα στους γονείς του με την ένδειξη της εκτίμησης για τον τρόπο που τον μεγάλωσαν. Στόχος του Ηλιόπουλο είναι μέσα από τη διαδικασία της συγγραφής να φτάσει στην αλήθεια.
Έτσι, διαβάζοντας τα ποιήματά του ανακαλύπτουμε πώς βιώνει τη ζωή. «Μπήκε φουριόζα η ζωή/δηλώνοντας πως είναι αυτή αφεντικό», «Η ζωή, πανούργα γριά/ δεν λογάει τους αδύναμους», «Μικρό το κάδρο της ζωής/ για τα μεγάλα όνειρα».. Τη μέρα ο ποιητής περιπλανιέται στα μονοπάτια της μοναξιάς «Η μοναξιά ήταν εδώ και χρόνια/ η χλωμή συμβία της ποίησης», του πόθου «Ο πόθος ταξίδευε διαρκώς/κάτω από το δέρμα σου» και της θλίψης «Τακτική επισκέπτης η θλίψη μέσα μου», «Στάζουν οι μέρες θλίψη».. Όταν όμως, το φως λιγοστεύσει εκείνος βρίσκει καταφύγιο στις λέξεις «Αχ αυτές οι λέξεις…/Εφαλτήριο του πρόσκαιρου θριάμβου του», «Σπαρταρούν από ασφυξία/ οι ανείπωτες λέξεις/μέσα στο στόμα μου» και παρηγοριά στον χρόνο «Λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός/ κι εμείς ο νοσοκόμος των πληγών μας».
Ύστερα, ο Ηλιόπουλος μας συστήνει τους ανθρώπους που συνάντησε στη ζωή του. Άλλοι τον έκαναν πρόσκαιρα χαρούμενο «Οι μέρες της αγάπης πέρασαν», άλλοι τον πλήγωσαν «Καταλήξαμε σε λάθος ξερονήσια/με κοφτερά γυαλιά από/ σπασμένες ψευδαισθήσεις» κι άλλοι τον προβλημάτισαν «Δεν ήσουν εσύ/ Ήσουν ιδέα που φτιάχτηκε με ψεύτικα υλικά/ κλεμμένα από τις ιδανικές ζωές των άλλων». Εξάλλου, όπως συμπεραίνει και ο ίδιος «Στην αφετηρία της ζωής/ κάθε ιστορία μοιάζει/ να έχει δικό της τρόπο/ να μεταμορφώνει την πραγματικότητα».
Ο Ηλιόπουλος είναι αέναος κυνηγός του έρωτα «Βιαστικό λεωφορείο ο έρωτας/ Πέρασε γρήγορα από μπροστά μου/ χωρίς να σταματήσει να με πάρει», «Οι μεγάλοι έρωτες ταξιδεύουν στα βαθιά/ γι’ αυτό και τα ναυάγιά τους μένουν πάντα στη μνήμη των ανθρώπων» και της αγάπης «Το βουνό της αγάπης του/ με τον βαρύ του όγκο/ έδειχνε έτοιμο να καταπιεί τη θάλασσα […].» «Από τότε οι ανεκπλήρωτες αγάπες/ ουρλιάζουν τις νύχτες» και μέσα από τους στίχους του αποκαλύπτει την ψυχή του «Άρρωστη ψυχή κλινήρης/ πληγωμένη από ιούς ερώτων».
Στα «Γέλια της μνήμης» ο Ανδρέας Ηλιόπουλος ανακαλεί όλες εκείνες τις εικόνες, τις εντυπώσεις και τις γνώσεις που έχει αποκομίσει και μας μεταφέρει στο δικό του σύμπαν, που είναι φτιαγμένο από κοχύλια, κύματα, καθρέφτες, ρωγμές, πρόσωπα και είδωλα για να καταλήξει στο ότι «Η ευτυχία ανέκαθεν/ καθυστερούσε στα ραντεβού της» και ότι δυστυχώς στη ζωή συμβαίνουν μεγάλα λάθη με τραγικές καταλήξεις «Τα ξέφτια της σύντομης ζωής σου/απόμειναν στα χέρια μου/ και τα κρατώ σφιχτά να μην μου φύγουν».
Ακούστε ένα ποίημα εδώ: Αμούστακος λοστρόμος
