Έχοντας διανύσει σαράντα μέρες οικιακού εγκλεισμού λόγω καραντίνας και με ελάχιστες μετακινήσεις κατηγορίας 6 ή 2, προχωράω στην παρακάτω κατάθεση ψυχής.
Η άδεια ειδικού σκοπού στην αρχή έμοιαζε με θεόσταλτο δώρο. Δεν θα πηγαίνω στη δουλειά για όσο είναι κλειστά τα σχολεία. Θα καθαρίσω πολύ καλά το σπίτι, θα φτιάξω τις ντουλάπες, θα βάλω σε σειρά το ντουλάπι με τα πλαστικά μπολ, θα πετάξω ό,τι δεν χρειάζομαι, θα ξαναδιαβάσω τις σημειώσεις μου, θα αρχίσω πάλι να γράφω, ήταν μερικά από τα όνειρα που περίμεναν τη σειρά τους για να πραγματοποιηθούν. Δεν υπάρχει λόγος να ξυπνάω από τα χαράματα. Το ξυπνητήρι του τηλεφώνου πήγε δύο ώρες πίσω, στις εννιά. Και ούτε φυσικά υπάρχει λόγος να κοιμάμαι από τις δώδεκα. Μπορώ να ξενυχτίσω διαβάζοντας και ακούγοντας μουσική. Μικρές απαγορευμένες απολαύσεις.
Έτσι αισιόδοξα άρχισαν να περνάν οι πρώτες μέρες. Όλη μέρα χαλαρά στο σπίτι, λίγες δουλειές – χρόνος υπάρχει – μουσική, βιβλία, καφέδες, ίντερνετ, facebook, instagram, on line εφημερίδες, facebook, instagram, facebook, instagram, facebook, instagram, σειρές στο netflix μέχρι το ξημέρωμα και ένα αύριο με πολύ ελεύθερο χρόνο για να ξοδέψω.
Και όσο η καραντίνα παίρνει συνεχή παράταση, τόσο αυξάνεται και η πίστωση χρόνου. Το ξυπνητήρι χτυπάει στις εννιά κάθε πρωί εθιμοτυπικά πλέον, αφού το κλείνω και σηκώνομαι κατά τις έντεκα. Βλέπεις, τα σερί επεισόδια με το skip intro στο netflix εξασφαλίζουν απρόσκοπτη παρακολούθηση της υπόθεσης και δεν μου κάνει καρδιά να αφήσω επεισόδιο στη μέση. Έτσι πέφτω στο κρεβάτι κατά τις τρεις τα ξημερώματα με τα μάτια γουρλωμένα από την ξαγρύπνια έχοντας αφήσει το κινητό κλειστό δίπλα μου. Μισή ώρα αργότερα το παίρνω στα χέρια μου και το ανοίγω γιατί είχα ανεβάσει στόρι στο instagram λίγο πριν το κλείσω και θέλω να δω την τύχη του, και με βασανίζει και το δίλημμα αν θα έπρεπε να το είχα κοινοποιήσει και στο facebook. Ανοίγω τα μάτια έντρομη. Κάτι με χτύπησε στη μύτη. Ξανά κλείνω το τηλέφωνο. Κοιμάμαι. Επιτέλους.
Από κάπου μακριά ακούγεται το Dream a little dream of me. Με τα μούτρα χωμένα στο μαξιλάρι βγάζω το χέρι από το πάπλωμα και κλείνω το ξυπνητήρι. Πήγε εννιά. Ανοίγω τα μάτια και παίρνω το κινητό. Το ανοίγω και βλέπω την ώρα. Έντεκα και μισή. Ώρα για καφέ και άλλη μια μέρα ξεκινάει. Βάζω ράδιο, παίρνω μια κούπα καφέ στο χέρι, με το άλλο χέρι σταθερά κρατάω το τηλέφωνο και αράζω σαλόνι. Η επικαιρότητα τρέχει, το ίδιο και οι προβολές του στόρι στα social media. Ενημερώνομαι για τις εξελίξεις σταθερά σε facebook, instagram ενώ αραιά και πού χτυπάει και καμιά ειδοποίηση στο viber. Είναι η πρώτη φορά που σαν χώρα είμαστε ευχαριστημένοι που “μέσα” πάμε καλά. Α, ξέχασα! Είμαι και σε καμιά δεκαριά ομάδες στο messenger. And the day goes on. Facebook, instagram, messenger, facebook, instagram, messenger, facebook, instagram, messenger και ολίγον από viber.
Κατά τις δύο σκέφτομαι τι θα μαγειρέψω. Κατά τις τέσσερις το φαΐ είναι έτοιμο και μετά παραδόξως νιώθω κουρασμένη και θέλω να κοιμηθώ κανένα τέταρτο. Τελικά μετά από δύο ώρες ξυπνάω από τον δεκάλεπτο μεσημεριανό υπνάκο. Έχει πάει έξι το απόγευμα. Ώρα για καφέ. Βάζω ράδιο παίρνω μια κούπα καφέ στο χέρι, με το άλλο χέρι σταθερά κρατάω το τηλέφωνο και αράζω σαλόνι για να ρίξω μια ματιά, μέχρι τις οχτώ περίπου, στην “επικαιρότητα” που τρέχει and the day goes on…κλπ κλπ. Επειδή πάνω απ΄ όλα είναι η οργάνωση, σκέφτομαι να οργανωθώ λίγο με τις δουλειές – σκούπισμα, σφουγγάρισμα, πιάτα – και να τα τελειώσω όλα σε καμιά ώρα μέχρι τις εννιά δηλαδή που θα αρχίσω τον επόμενο κύκλο επεισοδίων το netflix.
Αποφασίζω να μεταθέσω το netflix για τις δέκα γιατί έχω 2-3 βιβλία που τα ξεκίνησα στην αρχή της καραντίνας και θέλω να τα προχωρήσω. Διαβάζω λίγο από το καθ΄ ένα και τα αφήνω για αύριο που θα έχω χρόνο. Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι παράλληλες σχέσεις με κουράζουν και θα πρέπει να οργανωθώ λίγο καλύτερα με τα βιβλία. Ένα τη φορά. Χρόνος υπάρχει.
Αράζω κατά τις δέκα στο σαλόνι, με το τηλεχειριστήριο στο ένα χέρι και το κινητό σταθερά στο άλλο. Στο netflix παίζει non-stop ο νέος κύκλος επεισοδίων, ενώ η γνωστή επικαιρότητα τρέχει απτόητη. And the rest of the day goes on. Netflix, facebook, instagram, messenger, netflix, facebook, instagram, messenger, netflix, facebook, instagram, messenger και ολίγον από viber.
Τελικά την διέκοψα την άδεια ειδικού σκοπού και γύρισα στη δουλειά. Ελπίζω με όλη μου την καρδιά να έρθει πάλι ο καιρός που έτρεχα και δεν έφτανα, μήπως και γίνουν κάποια από τα όνειρά μου πραγματικότητα. Και όχι, δεν εννοώ το ντουλάπι με τα πλαστικά μπολ!
Εύα Αραμπατζή