Θυμάμαι έντονα τα Χριστούγεννα στο νησί. Όσο άγρια γινόταν η φύση γύρω μας τόσο περισσότερο ζεσταινόταν οι καρδιές μας. Αυτή η αναμονή των εορτών, η φτωχική αλλά τόσο ξεχωριστή προετοιμασία και έπειτα αυτό το μικρό στολισμένο καραβάκι δίπλα στο παράθυρο… Πρέπει να ήμουν 10 χρονών κοπελίτσα εκείνο τον Δεκέμβρη του 1931. Περιμέναμε τον γλυκό μας θείο Σωτήρη, αδερφό της μητέρας μου, που ζούσε τότε στην Αθήνα. Ήταν όμορφος άντρας αλλά κυρίως άνθρωπος, με χάρες ψυχικές και πνευματικές , αγαθός και αθεράπευτα ευαίσθητος. Όταν μας αποχαιρετούσε, δίπλωνε από συγκίνηση και ταυτόχρονα λύπη τα κάτω χείλη του ώστε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Έπειτα χανόταν σαν το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή. Ποτέ όμως δεν μας ξεχνούσε. Μας επισκεπτόταν σπάνια, αλλά πάντοτε έφερνε όσα δώρα δεν έβλεπε ποτέ το μάτι μας. Εκείνα τα Χριστούγεννα , χτύπησε την πόρτα μας, πάντα με αυτό το ξεχωριστό διαδοχικό χτύπημα. Η γιαγιά αμέσως πετάχτηκε από την καρέκλα τρελαμένη από την χαρά της. Πράγματι ήταν αυτός, ίσως λίγο πιο γερασμένος από την τελευταία φορά που είχε έρθει στο νησί. Είναι μερικοί άνθρωποι, που όσα χρόνια και αν περάσουν έχουν αυτό το όμορφο νεανικό χαμόγελο και αυτά τα καταγάλανα μάτια παιδικής ψυχής, που δεν γερνούν ποτέ. Κάπως έτσι ήταν ο θείος μας, ο γλυκός μας θειούλης όπως τον φωνάζαμε με τον Μανώλη. Κρατούσε στα χέρια του ένα τεράστιο κουτί, αλλά ποιος νοιαζόταν για το κουτί; Πέσαμε πάνω του να του δείξουμε την αγάπη και την λησμονιά μας. Είχαμε δύο χρόνια να τον δούμε. Οι καιροί δύσκολοι για πολλά ταξίδια εκείνες τις εποχές. Εμείς πέρα από το νησί μας δεν είχαμε πάει πουθενά… Είχαμε όμως τον θείο, να μας εξιστορεί με τον χαρακτηριστικό γλαφυρό του λόγο, τα ταξίδια του με τα καράβια. Η μητέρα μας, του ετοίμασε γρήγορα ένα ζεστό ελληνικό καφέ. Τότε έγινε το μεγάλο θαύμα, ο θείος άνοιξε το τεράστιο κουτί που μας είχε φέρει από μακριά όπως μας είπε.
-Τι είναι αυτό το πράμα γιε μου; Σιγοψιθύρισε η γιαγιά γεμάτη απορία για αυτή την μηχανή που εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μας.
-Αυτό μάνα γεννάει τη μουσική, αρκεί να το ταΐσεις! Της είπε γελώντας.
Εκείνα τα χρόνια, η μόνη μας επαφή με την μουσική, ήταν στο πανηγύρι του χωριού, όπου οι οργανοπαίχτες έπαιζαν την ντόπια παραδοσιακή μουσική, με τη συνοδεία της κελαηδιστής φωνής ενός τραγουδιστή. Τραγουδούσαμε και μείς μαζί τους, τραγούδια για χαμένους πολέμους, για την ξενιτιά, το θάνατο και ότι άλλο βασάνιζε ευχάριστα ή δυσάρεστα την ψυχή μας…
Στο εξωτερικό το ίδιο διάστημα, η μουσική είχε εξελιχθεί αρκετά όπως μας πληροφόρησε ο θείος. Εμείς βέβαια δεν γνωρίζαμε τίποτα, πέρα από τα κουτσομπολιά του χωριού. Μέσα στις ατελείωτες κουβέντες που κάναμε, ο θείος με αργούς ρυθμούς και ιδιαίτερη προσοχή, τοποθέτησε ένα μεγάλο κυκλικό δίσκο στη μηχανή που είχε φέρει. Προς μεγάλη μας έκπληξη αυτό το κουτί έβγαλε ήχους. Υπέροχους ήχους! Συνεπήραν το μυαλό και την ψυχή μου. Απ’ τη μία, το μυαλό πάλευε να καταλάβει πώς στο καλό δουλεύει αυτή η μηχανή, πώς η μουσική πηδά από μέσα του και με γρήγορες χορευτικές κινήσεις εισέρχεται στα αυτιά μας, και από την άλλη αυτή η μαγική μελωδία φλέρταρε με κάθε κομμάτι της ψυχής μου αφήνοντας στην άκρη κάθε σκέψη. Τρελάθηκα! Έτρεξα και αγκάλιασα τον θείο σαν να μου ‘δωσε για ακόμη μία φορά πνοή.
Εκείνο το βράδυ, εγώ και ο Μανώλης δεν κοιμηθήκαμε καθόλου. Ακούγαμε αυτή την όμορφη τζαζ μουσική ,όπως μας την ονόμασε ο θείος και χορεύαμε σαν σκιές μέσα στο σπίτι. Την επόμενη ημέρα έφερα στο σπίτι την Έλλη και με μεγάλη περηφάνια και χαρά της παρουσίασα το «πικάπ» μας. Ενθουσιάστηκε αμέσως! Αρχίσαμε μαζί να κάνουμε τα πρώτα μας όνειρα… Θα φεύγαμε μακριά. Στην Αμερική! Η Έλλη θα έπαιζε σε ένα μεγάλο θέατρο ως ηθοποιός και εγώ θα ζωγράφιζα όλους αυτούς τους περίεργους μουσικούς, που παίζουν τζαζ στους δρόμους της Nέας Υόρκης, όπως μου είχε περιγράψει ο θείος. Βέβαια τότε, δεν γνωρίζαμε πόσο μακριά ήταν η Αμερική. Με την Έλλη πάντα κάναμε πολλά όνειρα για μία όμορφη ζωή, γεμάτη λάμψη, μουσική, εικόνες και κόσμο, πολύ κόσμο γύρω μας! Αυτή η μέρα ήταν η αρχή. Δεν ονειρευόμασταν πια, αλλά ελπίζαμε πλέον πως θα τα καταφέρουμε.
Μαίρη Τσιόικα