Όλα καλά με το νησί, αλλά υπάρχει ένα θεματάκι.
Έχω φτάσει να λέω και το νερό νεράκι!
Λιγοστό το νερό στη Χίο. Χωρίς πίεση. Και άπιωτο. Και άντε τώρα να αλλάξω συνήθειες, έστω και για λίγες μέρες.
Ούτε το βούρτσισμά των δοντιών δεν απολαμβάνω. Κάνω να πιω με τη χούφτα νερό και το φτύνω σα φαρμακωμένη.
Κι αυτό με τον καφέ! Όλο ξεχνάω! Γεμίζω το μπρίκι με νερό απ΄τη βρύση, βάζω δυο κουταλιές καφέ κι ύστερα θυμάμαι ότι δεν πίνεται. Και πάει χαμένος ο καφές, ο καλός καφές, αυτός με τα ολόκληρα κομμάτια μαστίχας. Και μέχρι να κάνω άλλον, τρώω δυο πιατάκια γλυκό του κουταλιού τριαντάφυλλο.
Ούτε το αγαπημένο μου φαγητό, δεν μπορώ να μαγειρέψω χωρίς να σκεφτώ πόσο νερό θα ξοδέψω. Για να κάνω μακαρόνια ή ρεβύθια χρειάζομαι πάνω από 2 μπουκάλια εμφιαλωμένο νερό. Και τώρα που το νερό άρχισα να το πληρώνω, το σκέφτομαι πιο πολύ.
Ευτυχώς, υπάρχει super market με delivery. Kαι έρχονται οι εξάδες στο σπίτι και δεν μου κόβονται τα χέρια να τις ανεβάσω. Τις στοιβάζω τη μια πάνω στην άλλη και τις καμαρώνω. Τόση χαρά δεν κάνω ούτε όταν έρχεται η πίτσα.
Με κάτι τέτοια εκτίμησα το καθαρό νερό, που τρέχει.
Πόσο ασυλλόγιστα το σπαταλάω;