μ’ αρέσει να πέφτω

-Πλύθηκες; Βρακί άλλαξες;

Κάθε πρωί πριν πάω στο σχολείο, η μάνα μου με ρωτούσε για την ατομική μου υγιεινή. Κατάλαβες; Μην τυχόν και πέσω, και ‘κει που πάει κανείς να με σηκώσει, πεθάνει απ΄ την μποχά.

Από τότε το σκέφτομαι* να είμαι πάντα πλυμένη και καθαρή. Τόσο που με την αγορά ενός σουτιέν αγοράζω τέσσερα, πέντε βρακιά ασορτί. Και οι πωλήτριες με συμπαθούν. Έτσι, βρε αδερφέ, όπου είναι να πάω, να πάω ασορτί. Άμα τύχει; Τι; Τυχαίνει!

-Το μπουμ άκου και θα βρεις τα βήματα!
-Κι αν δεν έχει μπουμ;
-Ε, μωρέ Ελένη!

Μ’  έσερνε κάθε 15αυγουστο στα πανηγύρια για να μάθω να χορεύω. Ακούω πια και πάνε τα πόδια από μόνα τους στις Αποκριές, στα πανηγύρια, στα γλέντια. Κι η μάνα καμαρώνει.

Το καμάρι σου όμως, μάνα, την ώρα που έσερνες το χορό, έπεσε.

Όχι, δεν έφταιγαν τα τακούνια. Δεν στραβοπάτησα καν. Γύρισα το κεφάλι μου, γιατί κάτι ένιωσα στα μαλλιά μου. Κάποιος κρατούσε έναν κόκορα και τον πότιζε μπύρα. Πετάριζε ο καημένος και τα φτερά του χτυπούσαν το κεφάλι μου σα να ζητούσαν βοήθεια.

Γιατί κάτι γαμήλια έθιμα απαιτούν, όταν πηγαίνουν τα ρούχα των νεονύμφων 2 μέρες πριν το γάμο απ’ το ένα σπίτι στο άλλο, να διαλέγουν τα μπρατίμια κι έναν κόκορα απ’  το κοτέτσι και να τον σέρνουν κι αυτόν στον χορό βάζοντάς τον να κάνει τον χορευτή, τον πότη, τον διασκεδαστή.

Απ΄ τον τρόμο σωριάστηκα κάτω. Το φουστάνι σηκώθηκε και φάνηκε το οινοπνευματί μου βρακί. Ούτε καν μ΄ είδες. Ευτυχώς! Όχι, δεν μάτωσα. Μα τώρα που κάθομαι στη καρέκλα με πονεί το αριστερό μου το μερί.

-Ναι, μάνα πλύθηκα και βρακί άλλαξα!

Ευτυχώς!

Ελένη Γκόρα