Google search
Ακτοπλοϊκά εισιτήρια για Κεφαλονιά
Αγόρασε online ακτοπλοϊκά ΕΔΩ
Λιμάνι αναχώρησης ΚΥΛΛΗΝΗ
Λιμάνι άφιξης ΠΟΡΟΣ
Πλους ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ
Αναχώρηση… Επιστροφή…. κλπ κλπ κλπ
Πέμπτη χρονιά φέτος που κλείνω πάλι διακοπές στην αγαπημένη Κεφαλονιά. Η πρώτη φορά ήταν μια τυχαία επιλογή. Ένας οικονομικός προορισμός για τις φοιτητικές μου τσέπες, ο οποίος δε σε συνδυασμό με τη διαμονή σε camping αντί ξενοδοχείου αποδείχθηκε ο πιο φθηνός ever! Και εκεί, στο Φανάρι της Κεφαλονιάς το 2012 γεννήθηκαν 2 μεγάλοι έρωτες: ο ένας για τα camping και ο άλλος για το νησί της μάντολας και της ρομπόλας. Αλλά ας μιλήσουμε για τον δεύτερο…
Κάθε καλοκαίρι παλεύω να βρω έναν άλλον, αντάξιο προορισμό. Γενικά μου αρέσουν τα ταξίδια και να ανακαλύπτω νέα μέρη. Όμως το συγκεκριμένο νησί, δύσκολα να μην έρθει στο μυαλό όσο κρατάει ο Θεριστής κι ο Αλωνάρης. Και πάντα αποφασίζω να μείνω στο ίδιο camping, να επισκεφτώ το ίδιο καφέ και το ίδιο εστιατόριο, να περπατήσω στα ίδια καλντερίμια που τόσο έχω αγαπήσει, να ψωνίσω από τα ίδια μαγαζάκια που κάθε υπάλληλος πια με ξέρει και να βουτήξω στις ίδιες θάλασσες που, αν τα ψάρια δεν είχαν τόσο βραχύχρονη μνήμη όπως λένε, σίγουρα θα με θυμούνταν και αυτά!
Κανόνας απαράβατος λένε για τις σχέσεις: «Μην πας ποτέ στο ίδιο μέρος διακοπές με νυν και πρώην!» ΚΑΙ ΘΑ ΧΑΣΩ ΕΓΩ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΕΠΕΙΔΗ ΧΩΡΙΣΑ; Πόσους αποχωρισμούς να αντέξω δηλαδή; Και με άλλον πήγα, και μόνη μου πήγα και αν αύριο το πρωί με διόριζαν στο νησί πετώντας θα έφευγα!
(Καλά, για του λόγου το αληθές, όπου και να με διόριζαν τις εποχές που ζούμε πετώντας θα έφευγα και πάλι).
Και οι μέρες πέρασαν, οι δουλειές τελείωσαν και ο Ανδρέας Κάλβος ήρθε να με ταξιδέψει στην αγαπημένη μου Κεφαλονιά. Φτάνοντας με πλημμυρίζει ένα αίσθημα οικειότητας. Πώς νιώθει κανείς όταν γυρίζει σπίτι μετά από ένα μακρύ και κουραστικό ταξίδι; Δεν υπάρχει πια καμία αμφιβολία! Αυτό είναι το δεύτερο σπίτι μου! Κλείνω 5 χρόνια έρωτα με αυτό το νησί και είμαι βαθιά συγκινημένη. Οι ντόπιοι που με γνωρίζουν και έχουν ενημερωθεί για την άφιξή μου από την κράτηση στο camping έχουν αποφασίσει να μου κάνουν μια έκπληξη: ένα πάρτι στο Φανάρι! Πάρτι επετείου; Γενεθλίων; Δεν ξέρω αν υπάρχει ακριβής ονομασία, αλλά θα ήταν μια γνήσια Κεφαλονίτικη γιορτή! Καντάδες, ντόπια κρασιά, κρεατόπιτες και μπακαλιαρόπιτες Κεφαλονίτικες, κόκκινες λαχταριστές μάντολες… και φυσικά η βραδιά θα έκλεινε με προβολή ταινίας: «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι» για να δοθεί η ευκαιρία να ακουστούν για άλλη μια φορά τα χιλιοειπωμένα:
«Να τος κι ο σιορ Γεράσιμος… Σταρ του σινεμά με γκλίτσα έχετε ξαναδεί;»
«Να κι η κότα της Χαριτίνης! Εκεί, εκεί… Μωρέ αν ξέρατε πόσες ώρες το κυνηγούσανε το ζωντανό για να το βάλουν στη σκηνή… »
«Τι κότες και γκλίτσες λέτε μωρέ; Ο πιο ακριβοπληρωμένος στην ταινία ήταν ο γάιδαρος του νόνου»
«Τον χαμό που έγινε με τα φουστάνια της Πελαγίας τον θυμάστε;;; Που κυκλοφορούσαν οι γριές στη Σάμη μετά με ρόμπες υψηλής ραπτικής!»
Και άλλα πολλά. Και αφού τελείωσαν κι αυτά γύρισαν πάλι σε μένα. Τη μουσαφιραία τους. Άρχισαν να με κανακεύουν, να μου λένε πόσο με έχουν αγαπήσει σα δικό τους παιδί, ντόπιο, και πόσο θα ήθελαν να γίνει πραγματικότητα ο διορισμός στο νησί τους. «Του Αη Γεράσιμου αν τάξεις, θα σε βοηθήσει να έρθεις κοντά του και κοντά μας» μου λέγαν μερικοί. Άλλοι με ρωτούσαν για το κόλλημά μου με την Κεφαλονιά, πώς προέκυψε και τα συναφή. Μάλλον ήθελαν να αρχίσω να επαναλαμβάνομαι κι εγώ για τις ομορφιές του τόπου τους. Και τότε συνειδητοποίησα πως δεν είχε τύχει ποτέ να πω σε κανέναν για τη μακρινή μου σχέση με το νησί.
«Η γιαγιά μου η Ευγενία κατάγεται από εδώ. Όλη της η οικογένεια γνήσιοι Κεφαλονίτες, από πάππου προς πάππου. Με το σεισμό του ’47 αναγκάστηκαν να φύγουν. Μετακόμισαν στην Πάτρα προσωρινά… Προσωρινά… Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού λένε! Μεγάλη η οικογένεια της γιαγιάς και οι ανάγκες πολλές. Δουλέψανε σκληρά και κατάφεραν να πατήσουν ξανά στα πόδια τους. Στην Πάτρα όμως, όχι στην Κεφαλονιά. Εδώ δεν ξαναπάτησε κανείς τους. Δύσκολες εποχές για τέτοια ταξίδια. Η περιουσία με τα χρόνια καταπατήθηκε και πλέον τίποτε δεν υπάρχει ν’ αποδεικνύει το δεσμό μας με το νησί παρά μόνο οι λιγοστές αναμνήσεις ενός κοριτσιού που το ένα βράδυ έβλεπε από την αυλή του σπιτιού της τα αστέρια και την άλλη μέρα είδε το ίδιο σπίτι να κουνιέται σα φτερό και να γκρεμίζεται. Και πολλή νοσταλγία… για το μέρος που έχει τις ρίζες της, ακόμη κι αν τα κλαδιά της τα άπλωσε αλλού και αλλού καρποφόρησε. Ξεριζωμένο ή αναρριχώμενο… όπως θέλετε πείτε το, σα δέντρο η γιαγιά μου… όπως όλοι οι άνθρωποι»
«Τι λες παιδάκι μου;»
«Πουθ’ είναι τα χωράφια της γιαγιάς σου;»
«Τούνος ήτανε μωρέ;»
«Τι επίθετο είχε η νόνα σου;»
«Μπίμπα Ευγενία την λένε. Δεν είμαι σίγουρη πού έμεναν. Ούτε η ίδια δε θυμάται καθαρά. Ήταν πολύ μικρή όταν έφυγαν. Μέσα στο Ληξούρι πάντως.»
Οι Κεφαλονίτες αντάλλαξαν περίεργα βλέμματα. Εκεί που ήταν συγκινημένοι τώρα πάγωσαν. Στο άκουσμα του ονόματος της ‘’ακατανόμαστης περιοχής’’, όπως την έλεγαν, σώπασαν μουσικές και κουβέντες, ως και τα τζιτζίκια, που στο Φανάρι δε σταματούσαν μέρα νύχτα.
ΛΗΞΟΥΡΙ: 7 γράμματα, όσες και οι πληγές του Φαραώ για τους Κεφαλονίτες που δεν το αναγνωρίζουν ως διαμέρισμα του νησιού και με το οποίο έχουν αιώνια κόντρα (αμοιβαία για να είμαστε ειλικρινείς). Άσπονδοι εχθροί!
Ένας ένας οι οικοδεσπότες μου άρχισαν να φεύγουν, ενώ όσοι έμειναν, πέρασαν από τη συγκίνηση στο θρήνο:
«Κρίμα το παιδί…»
«Μα το πίστευες μια χαρά κοπέλα να είναι από το Ληξούρι;»
Τα ‘χασα. Είχα ακούσει κι άλλες φορές γι’ αυτή τη γελοία κόντρα αλλά δεν την είχα πάρει ποτέ στα σοβαρά.
«Μα καλά… Αλήθειά τώρα; Για το Ληξούρι μιλάμε, δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κεφαλονιάς…»
«Και γιατί δεν παραθερίζεις εκεί λοιπόν;»
Αυτό δεν το περίμενα… Ο θρήνος τώρα έγινε σωστή επίθεση.
«Καλά λέει. Τι έρχεσαι στο Φανάρι και στο Αργοστόλι αφού είσαι από το Ληξούρι;»
«Μα εγώ….»
«Άκου να δεις… για να μη λέμε πολλά, τα κουβαδάκια σου και σ’ άλλη παραλία!»
«ΜΑ ΕΓΩ…»
«Για την ακρίβεια απέναντι, μισή ώρα ferry boat δρόμος!»
ΥΓ: Επειδή η οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική…
Αγαπάμε Ληξούρι ή “το πίκολο Παρίσι” όπως το λέμε οι Κολομπαίοι (οι Ληξιουριώτες)!
Αλληλεγγύη στο Θιακί! Τη μόνη αληθινή πατρίδα του Οδυσσέα! (γιατί έχουμε ακούσει και κάτι άλλα κουλά από Κεφαλονίτες).
Δεν μας νοιάζει που το επίθετό μας δεν είναι στο Libro d‘oro, έτσι κι αλλιώς γουστάρουμε προλεταριάτο!
Μόλις μπει ο επόμενος Θεριστής όμως, πάλι εκεί θα θέλω να πάω! Γιατί το αγαπώ αυτό το νησί… ‘’το νησί των τρελών’’ των μουρλοκεφαλονιτών!