“Στύβοντας παπαρούνες”: Μια ποιητική συλλογή γεμάτη φως και έντονο λυρισμό
Η Ξανθίππη Ζαχοπούλου στη νέα της ποιητική συλλογή με τίτλο “Στύβοντας παπρούνες”, εκδόσεις Ροδακιό ταξινομεί τα ποιήματά της σε τρεις ενότητες και μέσα από αυτές μας παρουσιάζει τον τρόπο που εργάζεται πάνω στην ποίηση. Οι λέξεις της προσεκτικά επιλεγμένες γεμάτες γλύκα και φως.
Σαν μέλισσα δουλεύω για το μέλι τους
Κι όταν έρθει η ώρα του τρύγου και γλείψω τα δάχτυλα
μένει μια γλυκιά επίγευση αιωνιότητας
Ρανίδες φως
Στην πρώτη ενότητα με τίτλο Ρανίδες φως δηλώνει πως αναίμακτα τίποτα δεν γεννιέται. Η ποίηση, όπως και κάθε μορφή τέχνης απαιτεί σκέψη, προσπάθεια. Τίποτα δεν χαρίζεται εύκολα. Κάθε πράξη έχει και το τίμημά της “Είμαι ένας κύκνος/ με σπασμένο αυχένα/ απ΄το ίδιο του τσεκούρι/Τετραπληγικός”. Κι η Ξανθίππη Ζαχοπούλου το γνωρίζει πολύ καλά αυτό και άλλοτε με το α’ ενικό πρόσωπο εκφράζει τη βιωματική σχέση με την ποίηση Γυρνώ με λασπωμένα πόδια/ σφραγίζοντας τη μορφή σου κι άλλοτε με το α’ πληθυντικό δημιουργεί μια αίσθηση ζωντάνιας κι αμεσότητας μαζί με βαθιά γνώση καθολικότητας “Έχουμε ακόμη εαυτό πολύ να βαδίσουμε/μέχρι η αγάπη να πιάσει ανηφόρα” . Και παρόλο τον πόνο για δημιουργία το φως είναι εκεί γιατί :
Οι λέξεις
μας ανοίγουν το κορμί τους
μέλη να γίνουμε στο ίδιο σώμα
να συλλαβίσουμε τον Έρωτα με ρότα
ταξίδι στον τρυφερό πυρήνα της ζωής μας
Αλήθειες * 3
Στη δεύτερη ενότητα με τίτλο Αλήθειες * 3 η Ζαχοπούλου χρησιμοποιώντας την πεζόμορφη ποίηση (poème en prose), το β΄ενικό και γ’ ενικό πρόσωπο προσεγγίζει τον ορισμό της Αλήθειας. Η Αλήθεια με Α κεφαλαίο είναι ο σημαντικότερος για αυτή σκοπός. Με διδακτικό και φιλοσοφικό τόνο λέει ότι: “Η Αλήθεια προσεγγίζεται με κινήσεις. […] Η Αλήθεια προσεγγίζεται με ηαφαίστεια ενεργά. […]. Έπειτα, η ποιήτρια αντικαθιστά το ρήμα προσεγγίζεται με το αναλύεται γράφοντας πως: “Η Αλήθεια αναλύεται σε άσπρο και μπλε όταν ενώνονται για να πάρουν το χρώμα του ουρανού και στάζει στην ψυχή με ολόγιομα φεγγάρια”. Η αλήθεια βρίσκεται στη φύση και είναι επιτακτική αναγκη μιμούμενοι τη φύση να την αναζητούμε. Μόνο έτσι επιτυγχάνεται η ολοκλήρωσή μας. Η ζωή δεν έχει κανένα νόημα δίχως την αλήθεια: “Αν αντέξεις τις νύχτες με κατολισθήσεις, με τις πέτρες θα χτίσεις πιο στέρεα τον οίκο της μέρας”. Τέλος, η Ζαχοπούλου επιστρέφει για ακόμη μια φορά στο α’ πληθυντικό πρόσωπο για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως η Αλήθεια είναι φως, είναι ρίζα και το δικό της όχημα για να μιλήσει για αυτό το θέμα είναι ο νεοτερικός ποιητικός λόγος, που εξωτερικά μοιάζει με τον πεζό, αλλά δεν είναι τίποτε άλλο παρά ελεύθεροι στίχοι:
Αυτή η ρίζα χρειάζεται το νερό μας. Τους λυγμούς μας. Τις εκμυστηρεύσεις μας. Τα βαθιά μας μυστικά. Αυτή η ρίζα αναζητά τη ρίζα μας. Στο όνειρο. Στο όνειρό μας. Εκεί θα τη βρει. Αρκεί να ακούσουμε…
Στύβοντας παπαρούνες
Στην τρίτη ενότητα με τίτλο Στύβοντας παπαρούνες η ποιήτρια με κέντρο τη μνήμη αναφέρεται στη γένεση, στο φως, στην ποίηση και πάλι. “Το αιδοίο της ελιάς σε γέννησε” […] “Κάποτε σάστισες/ με τα αθώα μάτια μιας χελώνας”, “Πάρε για να ‘χεις τον ήλιο πάντοτε στην τσέπη σου”, “Κουκκίδα-κουκκίδα φως/ έφτιαξες το ξημέρωμα”, “Όταν σφαλίσεις τα μάτια/μπορεί να δεις μια αέρινη γυναίκα”, “Μίλησες με το χελιδόνι/Βρήκες την Ποίηση φωνή σου/ Η φύση σού διδάσκει την αρχέγονη γλώσσα”. Κι αν τα πέταλα από τις παπαρούνες είναι τόσο εύθραυστα, έχουν όμως εκείνο το έγχυμα, το οποίο δημιουργεί μια ηρεμία και μια γαλήνη. Έτσι και τα ποιήματα της Ξανθίππης Ζαχοπούλου μοιάζουν με κόκκινες παπαρούνες και συμβολίζουν το αίμα, την αγάπη, την πίστη και την αφοσοίωση στην ίδια την ποίηση.
Όταν σε πιάσει η συνήθεια
πάρε λίγους στίχους του Ομήρου
και διάβασέ τους μπροστά στο κύμα
Θα δεις τα πάντα
να ξαναγεννιούνται απ΄ την αρχή
Ακούστε ένα ποίημα από την τρίτη ενότητα της συλλογής Στύβοντας παπαρούνες με τίτλο ΜΝΗΜΗ III”: