Κάτι μεταξύ επτά και οχτώ το πρωί. Γενάρης. Τα Χριστούγεννα ακόμα στις πλατείες. Το νερό ξεχασμένο παντού. Η κυρία Ηλέκτρα Στασινού κατέβηκε τη μεγάλη μαρμάρινη σκάλα του μαιευτηρίου και έφτασε στο κέντρο της πλατείας κρατώντας μία κόκκινη ομπρέλα, δώρο του κόμητα Καποδίστρια στον παππού της Νικόλα Στασινό των ανκτόρων.
Μόνη, τελείως μόνη, να κρατά ανοιχτή τη μεγάλη κόκκινη ομπρέλα. Την πλησιάσαμε με τον τρόπο του ελεαφιού που σκύβει να πιει νερό. Χαμηλόφωνα της τραγουδήσαμε, κυρία Ηλέκτρα, δεν βρέχει. Εκείνη δεν μας απάντησε. Με τον ίδιο ρυθμό επαναλάβαμε δεν βρέχει, κυρία Ηλέκτρα.
Γύρισε και μας κοίταξε με στοργή και με απορία και μας είπε: Αυτή η κόκκινη ομπρέλα είναι το μόνο μου στήριγμα. Είναι το μόνο μου στήριγμα αυτή η κόκκινη ομπρέλα.
Στην Κ.Τ.
Σκιαθάς, Α., Ευγενία, εκδ. Πικραμένος, Πάτρα, 2016.