Όταν πήγαινα στην τρίτη δημοτικού, στην τάξη στην οποία έχεις ξεψαρώσει αλλά έχεις και τα περιθώρια να θεωρηθείς “μικρό”, διαγνώστηκα με μία περίεργη δερματοπάθεια. Αδυνατώ να θυμηθώ το πλήρες επιστημονικό όνομα και οι γονείς μου κοιμούνται. Ωστόσο, ήταν από εκείνες τις ασθένειες που τα ονόματά τους είναι τόσο τρομακτικά, που στο άκουσμά τους ετοιμάζεις τη διαθήκη σου. Ο γιατρός που με παρακολουθούσε ήταν όπως ακριβώς θα φανταζόταν κανείς τον άνθρωπο που θα του ανακοίνωνε με παράξενες λέξεις ότι οι μέρες αφθονίας του είναι μετρημένες· αραίωση, πυκνό μούσι και γυαλί Χάρι Πότερ. Θα πεθάνω, αλλά τουλάχιστον με σιγουριά και ασφάλεια. Μετά από αρκετή ώρα κουβέντας με τους γονείς και ενώ έπαιζα με τα παιχνίδια που είχε στο ιατρείο του χωρίς να δίνω και πολλή σημασία στα λεγόμενά του, άκουσα το μόνο πράγμα που ήμουν ικανή να συγκρατήσω τη στιγμή εκείνη. Λόγω της ασθένειας αυτής θα έπρεπε για 20 μέρες να μείνω σε πολύ αυστηρή καραντίνα.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι θα ήταν τέλειο που για τρεις ολόκληρες εβδομάδες δεν θα πήγαινα σχολείο και μάλιστα κανείς δε θα μπορούσε να μου φέρει τα μαθήματα στο σπίτι, γιατί υπήρχε κίνδυνος μετάδοσης. Το καλύτερο όμως, σημείο τη υπόθεσης ήταν ότι αυτή η τρομερή λέπρα που είχα πάθει ήταν ουσιαστικά μια ανεμοβλογιά με μια πολύ ουσιαστική διαφορά: δεν έχεις φαγούρα ούτε πυρετό!
Συνεπώς το μόνο μειονέκτημα ήταν ότι από αισθητικής άποψης δεν ήμουν για κόσμο. Τα εξανθήματα ήταν μεγάλα και έντονα. Ήμουν σαν κόκκινο σκυλί δαλματίας. Αλλά ποσώς με ενδιέφερε. Έβλεπα μόνο τους γονείς και σε απόσταση τουλάχιστον ενός μέτρου για βασικές εξυπηρετήσεις και τη δοσοληψία των φαρμάκων (πάλι καλά που είχα μάθει να λούζομαι μόνη μου). Σε πλήρη απομόνωση λοιπόν, είχα όλο τον χρόνο, τον χώρο και την άνεση να κάνω οτιδήποτε με ευχαριστούσε. Μέσα στο εικοσαήμερο εκείνο μεταξύ άλλων διάβασα όλα τα Χάρι Πότερ που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε (ως φόρο τιμής στον γιατρό), τερμάτισα όλες τις κασέτες στο game boy, γέμισα 6 μπλοκ ζωγραφικής, είδα ξανά όλες τις ταινίες ντίσνει, έφτιαξα ένα δικό μου μετεωρολογικό χάρτη, έμαθα να φτιάχνω ελληνικό καφέ και να δένω τα κορδόνια μου, παρόλο που δεν πήγαινα πουθενά.
Δεν θυμάμαι τη μέρα που όλο αυτό έλαβε τέλος και επέστρεψα στο σχολείο, στα αγγλικά και στις λοιπές δραστηριότητες που τόσο πασχίζαμε όλοι να χωρέσουμε στο πρόγραμμά μας. Η αίσθηση όμως, που έχω είναι ότι όλα επανήλθαν στους ρυθμούς τους και τίποτα δεν άλλαξε ουσιαστικά. Τίποτα εκτός από το γεγονός ότι αν και αναγκαστικά και χωρίς να το καταλάβω έμαθα να περνάω χρόνο με τον εαυτό μου (και δεν είχα καν χωρίσει). Συνειδητοποίησα ότι η πραγματική ευτυχία και πληρότητα έγκειται στην ενασχόληση με πράγματα που πραγματικά θέλεις στο χρόνο που εξολοκλήρου διαθέτεις και στο ρυθμό που αντικειμενικά χρειάζεται. Ο εγκλεισμός σε τρελαίνει, όπως επίσης σε τρελαίνει και το να κοιμάσαι 4 ώρες την ημέρα και να δουλεύεις 20. Εξίσου, όπως σε τρελαίνει το να μην τρως γιατί το θεωρείς χάσιμο χρόνου. Παρομοίως, όπως σε τρελαίνει το να απομακρύνεσαι από φίλους, σχέσεις, χόμπι που πάντα ήθελες, επειδή πρέπει να προλάβεις μια επαγγελματική προθεσμία. Οι ξεχειλωμένες αντοχές και οι υπεράνθρωπες προσπάθειες για επιβίωση στη ματαιότητα μου ακούγονται πιο τρομακτικές από οποιαδήποτε καραντίνα κάτω από τέτοιου είδους συνθήκες.
Δεν θυμάμαι ούτε το πριν ούτε το μετά. Δεδομένης της μετέπειτα εξέλιξης μάλλον νορμάλ ήταν. Θυμάμαι μόνο όσα κέρδισα από αυτήν την περιπέτεια ανακάλυψης της έννοιας της πρωτοβουλίας και της προσωπικής πνευματικής οριοθέτησης. Σημειωτέον ότι όλο αυτό συνέβη Μάρτιο. Εκείνη τη χρονιά, τα σχολεία είχαν κλείσει δύο (ή τρεις) βδομάδες πριν τα Χριστούγεννα λόγω του αγαπημένου μας χιονιού. Βάλε άλλες τρεις βδομάδες που έχασα, βάλε και τις σκόρπιες απουσίες λόγω υπαρκτών ή σκηνοθετημένων ιώσεων, σίγουρα δεν έμαθα και πολλά πράγματα στην τρίτη δημοτικού που ξεψαρώνεις. Έμαθα όμως, τα ονόματα όλων των φαντασμάτων από το Χάρι Πότερ (Ματωμένος Βαρώνος, Κυρία με τα Γκρίζα, Χοντρός Καλόγερος, Σχεδόν Ακέφαλος Νικ, Πιβς, Μυρτιά που κλαίει) και αυτό, τουλάχιστον τότε, ήταν ό,τι πιο σημαντικό για μένα.
Κατερίνα Χρυσάφη