Ένας πολίτης της “γηραιάς”, αποφάσισε να βγει μια φορά, έξω από τα όρια του “Ευρωπαϊκού πολιτισμού” και να πάει διακοπές κάπου στην Ινδία.
Εκεί τα απογεύματα, καθισμένος στο μπαλκόνι του δωματίου, μπροστά σε μια απέραντη αμμουδιά, είτε διάβαζε κάποιο βιβλίο πίνοντας το αγαπημένο του ποτό, είτε στοχαζόταν, απολαμβάνοντας τη θέα που πρόσφερε το απέραντο βαθύ γαλάζιο του Ινδικού ωκεανού.
Αυτό που παρατήρησε ήταν, ότι κάθε μέρα λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα και μέχρι να πέσει το σκοτάδι, ένας γερο-Ινδός ξυπόλυτος, περπατούσε μόνος στην ατέλειωτη παραλία, έσκυβε έπιανε εκατοντάδες αστερίες που ξέβραζε το κύμα και τους πετούσε ξανά στον ωκεανό.
“Μα τι κάνει ο ανόητος, του έχει σαλέψει;!” σκέφτηκε. Πήρε την απόφαση όταν ξανάρθει, να πάει κοντά και να του μιλήσει… να τον ρωτήσει.
Το ίδιο απόγευμα εμφανίστηκε ο γερο – Ινδός, άρχισε να πετάει τους αστερίες που έφερνε το κύμα ξανά στη θάλασσα. Τότε αυτός πλησίασε και του είπε:
«Εεε ….. γέρο! Τι νομίζεις ότι κάνεις… τι πιστεύεις ότι θα καταφέρεις με αυτό το τρόπο;»
Ο γερο – Ινδός έσκυψε πήρε έναν αστερία στα χέρια του από την άμμο και του είπε:
«Τον βλέπεις αυτόν τον αστερία;»
«Ναι και λοιπόν!» απάντησε αυτός.
Τότε ο γέρος πέταξε με δύναμη τον αστερία στον ωκεανό και του είπε:
«Ε.. λοιπόν, εάν αυτός ο αστερίας τα καταφέρει, κάτι καινούργιο θα έχει αρχίσει γι αυτόν»