Συναισθηματικά ανάπηροι
Πέρασε ένα καλοκαίρι γεμάτο δυσάρεστα και θλιβερά γεγονότα. Φωτιές, πλημμύρες, καταστροφές, εγκληματικές δράσεις.
Το κράτος αδύναμο να ανταπεξέλθει στα προβλήματα έστελνε ελλιπή βοήθεια, διότι χρόνια τώρα δεν φρόντισε να επανδρώσει σωστά τα σώματά του εφαρμόζοντας τακτικά και μεθοδευμένα περικοπές και μειώσεις. Η μόνη ουσιαστική βοήθεια που είχαν οι πολίτες ήταν κάτι σαν ένα προειδοποιητικό μήνυμα, κάτι σαν μια διαταγή από το 112. Κατά τα άλλα, οι πολίτες κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν και να περισώσουν μόνοι τους με αυτοθυσία και αυταπάρνηση όχι μόνο τη δική τους περιουσία αλλά και τα περιβαλλοντικά αγαθά.
Η έκταση της καταστροφής τεράστια, πρωτοσέλιδο σε μεγάλη εφημερίδα παγκόσμιας φήμης. Και εμείς μάρτυρες όλων αυτών εκτεθειμένες και εκτεθειμένοι σε εικόνες φρίκης και εξευτελισμού. Είδαμε δάση, σπίτια και ζώα να καίγονται, είδαμε δρόμους και γέφυρες να καταρρέουν, πόλεις και χωριά να πλημμυρίζουν, ανθρώπινες ζωές και κόποι χρόνων να χάνονται μέσα σε λίγες μέρες.
Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να δηλώνουμε τη θλίψη, την απογοήτευση και την οργή μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μιας και πλησιάζουν πάλι εκλογές ποια θα είναι η στάση μας; Μας αρκεί να βλέπουμε αρχόντισσες και άρχοντες να δηλώνουν την παρουσία τους στα πανηγύρια; Θέλουμε μόνο να τρώνε λεφτά και να καμαρώνουν για τη θέση τους; Ποιες και ποιοι τοποθετήθηκαν, έστω και με ένα σχόλιο για όσα συμβαίνουν; Ποιες και ποιοι θα νοιαστούν για το καλό του τόπου κι όχι για την προβολή;
Φανερά εκνευρισμένη νιώθω ότι διανύουμε την εποχή που οι άνθρωποι μετατρέπονται λόγω συνθηκών σε συναισθηματικά ανάπηρα όντα. Κι αυτό όχι μόνο επηρεάζει το σύνολο της κοινωνίας αλλά και την καθεμιά και τον καθένα μας ξεχωριστά. Μπροστά σε αυτή τη μάστιγα, μήπως δεν είναι ντροπή να δηλώνουμε τα συναισθήματά μας για να μείνουμε ζωντανοί; Τόσο πολύ θέλουν να πεθάνουν όλα μέσα μας; Ας μην το επιτρέψουμε.
