Με τη βαριοπούλα και το καλέμι

«Τα τείχη που χτίσατε είναι ξύλινα…» είπε χαρακτηριστικά στον προγραμματικό του λόγο ο Υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού, Κυριάκος Πιερρακάκης.

Από αρχές Ιουλίου μέχρι αυτή την στιγμή που γράφω, βιώνω για ακόμη μια φορά την απόλυτη αβεβαιότητα. Ιδανικά θα ήθελα να μην συμμετέχω στο κάλεσμα του all in. Ως γνωστόν ο τζόγος είναι εθιστικός και είμαι και εκπαιδευτικός, κύριε Υπουργέ μου. Τι παράδειγμα θέλετε να περάσετε; Του ότι είναι καλό κάποιες φορές να παίζονται όλα για όλα; Ξέρετε υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που το μυαλό τους είναι η μόνη περιουσία τους.

Αυτό που συμβαίνει αυτό το καλοκαίρι είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ και μακάρι να υπήρχε μια ειλικρινή απάντηση στο γιατί. «Το νέο αίμα» δεν το δέχομαι ως δικαιολογία με την κυριολεκτική σημασία παρά μόνο με τη μεταφορική.
Και επειδή η αναμονή μου φαίνεται μεγάλη, βρήκα έναν μεγάλο τοίχο-όχι ξύλινο όμως, αλλά με τούβλα- και με τη βαριοπούλα και το καλέμι τον γκρέμισα. Κύριε Υπουργέ, σας διαβεβαιώνω εμπειρικά πλέον ότι πολύ γρήγορα γκρεμίζεται ένας τοίχος. Σας ρωτώ όμως γνωρίζετε στα αλήθεια πόσο δύσκολα χτίζεται; Τι θυσίες και τι κόποι χρειάζονται;

Δεν μου αρέσει να ασχολούμαι με την πολιτική, αλλά με ενδιαφέρει η ζωή μου.

Με χαμόγελο,
Ελένη

Υ.Γ. Το καλοκαίρι του 2023 θα το θυμάμαι ως ένα από τα μεγαλύτερα πανηγύρια και επειδή μου αρέσει να φυλακίζω τις σκέψεις μου, αυτό το κείμενο μου το αφιερώνω. Σε καμία περίπτωση δεν ζητώ να ταυτιστείτε.