Ποιος είσαι;
Ήμουν άνθρωπος. Περπατούσα στη γη και ζωνόμουν με ουρανό. Βύθιζα το βλέμμα μου στο μαύρο κι έβλεπα χρώμα. Είχα ορμές, ένστικτα, όργανα και νου. Δάσκαλοί μου ήταν ο χρόνος και ο πόνος τυλιγμένοι γύρω από έναν σταυρό. Ήμουν κάτι μεταξύ μειδιάματος και δακρύων. Ήμουν άγιος. Η ζωή μου μετριόταν σε χρόνια και η αξία μου σε ιδέες και πράξεις. Είχα την ελευθερία της επιλογής. Είχα συνείδηση. Είχα τη δύναμη της δημιουργίας.
Ποιος είσαι;
Ήμουν άνθρωπος. Ήμουν κάτι μοναδικό κι ανεπανάληπτο. Ήμουν το μηδέν, η αρχή, το κέντρο, το άπειρο, τα πάντα και το τίποτα. Ήμουν η αλήθεια. Ήμουν ό,τι αγαπούσα και μισούσα. Ήμουν το ημερότερο των ζώων. Ήμουν ένα θαύμα.
Ποιος είσαι;
Είμαι απάνθρωπος. Είμαι το θηριωδέστερο των θηρίων. Είμαι ένα ψέμα και πολλές καταστροφές. Είμαι το θανάσιμο αμάρτημα. Κάνω ζημιές. Δε θέλω τίποτα όμορφο γύρω μου. Γουστάρω την ασχήμια. Δε σκέφτομαι. Ανταγωνίζομαι τον ίδιο μου τον εαυτό κι όλο τρέχω. Όσο πιο μεγάλη η ταχύτητα, τόσο καλύτερα. Δεν χαίρομαι, δε μου αρέσει άλλωστε η γεύση της χαράς. Καταπίνω μόνο φθορά και σαπίλα. Στα τσακίδια όλοι και όλα. Να αδειάσει, να καθαρίσει ο τόπος, να μη μείνει κανένας.
Ποιος είσαι;
Μου το είπαν. Από την πρώτη στιγμή. Άνθρωπος. Και γω επανέλαβα. Πρώτα συλλαβιστά και μετά όλο μαζί. Άνθρωπος.
Κι ύστερα το ξέχασα.
Ελένη Γκόρα