Φοράω κόκκινες πυτζάμες, μωβ φλις ζακέτα, δύο ζευγάρια κάλτσες (ένα μπλε κι ένα τρικολόρε), έχω τα μαλλιά μου πλεγμένα πλεξούδες και είμαι κουκουλωμένη με δυό παπλώματα ως τη μύτη. Δεν έχω καμία σχέση με τις φωτό προφίλ καθώς και με τόσες άλλες που έχω ανεβάσει ή έχω ταγκαραστεί.
Η ομορφιά στο σπίτι είναι ένας μύθος. Είμαι πυτζαμόβια, σέρφερ και γραφιάς μερικών σειρών κατά κύριο λόγο. Πάνω στην κοιλιά μου στηρίζω τον καλύτερο μου φιλό τον Λάπι Τοπ. Περνώ τα βράδια μου κατεβάζοντας και φτιάχνοντας φυλλάδια, διορθώνοντας ασκήσεις και ακούγοντας ό,τι μου πει ο Γιου Τιούμπ .
Όταν πια γλαρώνουν τα μάτια μου λέω ένα γεια στον Λάπι Τοπ χαϊδεύοντας τη ράχη του. Αυτές τις μέρες, που ζούμε την εποχή των καθυστερημένων παγετώνων που μπήκαν στο φούρνο μικροκυμάτων, ο ζεστός αέρας του φίλου μου Λάπι Τοπ ζεσταίνει την πατσοκοιλιά μου και χαίρομαι γι΄ αυτό. Σκέφτομαι πως είμαι στην παραλία και κάνω ηλιοθεραπεία. Τα παγωμένα μου ακροδάχτυλα μου θυμίζουν πού βρίσκομαι κάθε δέκα δευτερόλεπτα.
1,2,3,4,5,6,7,8,9,10.
Δέκατα δεν έχω. Εδώ μένω. Στο εδώ και στο τώρα, γιατί η συνήθεια είναι δρόμος παλιός.
Της καληνύχτας τα ψυχρά εδώ τ΄ αφήνω.
Ελένη Γκόρα