Αθανασία Αφροδίτη Μπανάγκα, “Στο σεντούκι της ζωής”
Όταν όλα αλλάζουν Και φεύγουν οι αγαπημένοι Οι αναμνήσεις ζουν Μα εμείς ακόμα λυπημένοι
Όταν όλα αλλάζουν Και φεύγουν οι αγαπημένοι Οι αναμνήσεις ζουν Μα εμείς ακόμα λυπημένοι
Απ’ την αρχή τραβάς για δυτικά μυριάδες ήλιοι προσπερνούν κι εσύ χαζεύεις τη σκιά σου
Πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες λόγια ανείπωτα, λόγια ξεχασμένα. Πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες , χέρια γέρικα, χέρια κουρασμένα. Άνθρωποι…
Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει αδιάκοπα και τόσο απρόβλεπτα, είναι απολύτως εντάξει να μη νιώθω εντάξει. Είναι απολύτως οκέι να…
Κάποτε… προτού ανακαλύψω το αποτρόπαιο μέρος του μικρού μου εαυτού, προτού ακόμα μεταμορφωθώ σε αυτό το ψυχρό, πεθαμένο είναι, ένα…
Σκοτάδι ζωντανό μιλάς για την ψυχή μου όνειρα που πεθάνανε σκορπίζουν στην πληγή μου
Η καταιγίδα κόπασε λίγο πριν το χάραμα. Έστυψε τους χυμούς των εραστών ξεβράζοντας τ' αφυδατωμένα τους κορμιά στα ρυτιδιασμένα λευκά…
Σκαρφίζομαι για να ξεχνιέμαι κόσμους βρεγμένους από ποιήματα σαν κύματα, μα τα μηνύματα ποτέ δεν έφτασαν εδώ.
Έφυγα είπες... Σκότωσα την ποίηση μέσα μου, να αδειάσω απ' αυτήν, στη θλίψη της να μη βουλιάζω. Δεν είμαι πια…
Λυπάσαι για το χρόνο που περνάει. Περνάει γρήγορα. Γρήγορα οι σκέψεις μετουσιώνονται. Μετουσιώνονται και σου δίνουν αισθήματα.