Κάπως βιαστική, λίγο σκεφτική, πολύ αφηρημένη. Περπατώ στην πλατεία Γεωργίου. Πίνω καφέ και τρώω κουλούρι. Δεν βρέχει, δεν χιονίζει. Μονάχα τα στολίδια θυμίζουν ότι σε λίγο έρχονται Χριστούγεννα. Κοιτάω κάτω για να μην πατήσω κανένα περιστέρι ή τίποτε άλλο και μετρώ τις μέρες. Ως γνωστόν τα περιστέρια δεν πετάνε πια. Μόνο περπατάνε. Για να είμαι ειλικρινής πεταρίζουν, σηκώνονται δηλαδή μονάχα λίγα εκατοστά απ’ το έδαφος, όταν νιώθουν κάποια απειλή (ωχ, αδερφέ μου τώρα τι με κουνάς;) ή καλύτερα όταν βρουν καμιά μπουκιά (ρε, μαλάκα ρίξε κι άλλο, τι μόνο αυτό; κοίτα πόσοι είμαστε!). Παραπάνω από πέντε, έξι εκατοστά μου φαίνεται ότι δεν μπορούν να πετάξουν. Μήπως είμαι ένα περιστέρι; Έτσι κι αλλιώς και ΄γω κάπου τόσα εκατοστά καταφέρνω να πετάξω, ε, συγνώμη να χοροπηδήσω. Μερικά είναι μαδημένα, μερικά είναι κουτσά, άλλα έχουν κάτι φριχτά στραγγαλισμένα δάχτυλα, εντελώς παραμορφωμένα, και κάποια άλλα δεν έχουν νύχια. Όλα τα περιστέρια που έχω δει εδώ είναι μαύρα ή γκρίζα. Αναρωτιέμαι αν τα περιστέρια πάνε να γίνουν σαν τις κότες. Πάντως έχουν προσαρμοστεί πολύ καλά στην πόλη. Νομίζω κιόλας ότι κάνουν κατά κάποιον τρόπο κουμάντο. Ό,τι τους ενοχλεί το χέζουν. Καμιά φορά συνεδριάζουν και αποφασίζουν ένα ομαδικό χέσιμο για να διεκδικήσουν κάτι. Άλλες φορές το πετυχαίνουν κι άλλες όχι (ρουφιάνοι υπάρχουν παντού), γιατί πολλοί ιδιοκτήτες μαγαζιών ή αρκετές τράπεζες προλαβαίνουν και βάζουν φράχτες. Ναι, υπάρχουν ειδικοί φράχτες! Τοποθετούνται μικρά σύρματα κατακόρυφα και σε πυκνή διάταξη για να μην γίνει το συγκεκριμένο σημείο στέκι ή γκέτο περιστεριών. Φυσικά, υπάρχουν ολόκληρες στοές που τις έχουν καταλάβει τα περιστέρια-να επισημαίνουμε και τις νίκες τους. Έχουν χτίσει πολλές φωλιές και έχουν διακοσμήσει τους τοίχους με το δικό τους απόλυτο χεσματικό τρόπο. Κανένας δεν τολμάει να τα ενοχλήσει, ούτε καν για να κολλήσει αφίσες-ποιος χέστηκε; Υπάρχουν όμως μερικοί πολύ θαρραλέοι τύποι που κατουράνε αυτές τις στοές των περιστεριών. Φαντάσου το συνδυασμό μυρωδιάς κάτουρου και κοτσιλιάς, όχι μην περνάς, μην περνάς! Και ξαφνικά ήρθε μία παλιά γνώση μπροστά μπροστά στο μυαλό μου. Ο πληθυσμός των κοτών είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερος από τον πληθυσμό των ανθρώπων. Για φαντάσου τώρα, να ενώσουν τις δυνάμεις τους οι κότες και τα περιστέρια ολόκληρης της γης και να συνάψουν κάποια συμμαχία εναντίον μας. . . Οι κότες να μας τσιμπάνε και τα περιστέρια να μας χέζουν από ψηλά. Ε ρε, τι έχει να γίνει! Σκορπίζω το υπόλοιπο κουλούρι. Πιστεύω να με θυμηθούν όταν έρθει εκείνη η ώρα!
“Come feed the little birds, show them you care”