Η μέρα ξεκίνησε κάπως άσχημα.
Όχι πως είμαι καμιά προληπτική, αλλά πιστεύω πως κάτι τέτοιες μέρες είναι καλύτερο να μην αναλαμβάνεις δουλειές, ακόμα κι αν η αμοιβή σου ξεπερνά τα πέντε ζευγάρια μάτια και μάλιστα πράσινα, καφέ και μαύρα.
Επαναλαμβάνω. Η μέρα ξεκίνησε κάπως άσχημα και αργά.
Και όταν λέω άσχημα και αργά, εννοώ αυτό. Να ξυπνάς λίγο πριν τις δώδεκα, να έχει γίνει ο ήλιος νά, και μην έχεις χρόνο να αράξεις στον καναπέ. Με το μαλλί φωλιά, τη νυχτικιά σαλιέρα, το μάτι τυφλοπόντικα. Ακόμα και μία επαγγελματίας δολοφόνος σαν κι μένα χρειάζεται μια μέρα off. Κακός οιωνός. Ντύθηκα. Φόρεσα ένα μαύρο φόρεμα με κίτρινα σχέδια και πούλιες στο χρώμα τις σκατόμυγας. Πήγα να συναντήσω ένα τελειόφοιτο σχολιαρούδι. Έπρεπε να τον συμβουλεύσω για το πώς να σκοτωθεί καλύτερα. Απευθύνθηκε στο σωστό άτομο. Να δηλώσει αυτήν ή την άλλη σχολή; Έπειτα πήγα μια βόλτα απ’ τη μάνα μου. Χρειαζόμουν μερικά βιβλία με εγκλήματα. Διαβάζοντας αυτά και άλλα παρόμοια ή ανόμοια, έγινα δολοφόνος. Έπειτα γύρισα στο σπίτι για να φάω με τον killer μου, ευαίσθητο μεν , killer δε. Έκανα ντουζ, ψεκάστηκα με άρωμα νούφαρο και την έκανα. Μυρίζουν τα νούφαρα;
Ξέρετε . . . Οι δολοφόνοι μυρίζουν πάντα αίμα. Και κάνουν τα πάντα για να μη μυρίζουν.
Ύστερα τράβηξα για ‘κεί που με τραβάει. Πρώτη φορά θα σκότωνα μόνο γυναίκες. Έπρεπε να το φανταστώ. Το μυστήριο είναι γένους θηλυκού. Μόλις άρχισαν να έρχονται σκεφτόμουν κάτι τέτοια. . . Ποιες είναι; Πού πάνε; Τι λένε; Τι κάνουν; Τι νομίζουν οι άλλοι γι’ αυτές; Γράφουν; Σβήνουν;
Ήταν κάτι προκλητικό.
Με λίγα λόγια, πήγαινα να σκοτώσω γυναίκες που αναρωτιόντουσαν πώς θα σκοτωθούν. Έπρεπε να τις δείξω. Να αφομοιώσουν τον χαρακτήρα του δολοφόνου. Ήταν καθήκον μου! Αυτές όμως, δεν πιστεύανε τίποτα απ΄ ό,τι τις έλεγα. Κατά βάθος πιστεύανε πως ο φόνος ήταν μόνο δικός μου. Ήταν μόνο για μένα αναγκαίος. Μερικές φορές μου ‘ρχόταν η επιθυμία να τις κατασκοτώσω. Ήταν έτοιμες^ εμείς λέγανε, θα κάνουμε ό,τι πεις, ό,τι μας ζητήσεις, αλλά δεν ξέρουμε γιατί. Βρέθηκα έτσι, μέσα σε γυναίκες έτοιμες για όλα. Ούτε οικονομία στις σφαίρες δεν έκανα. Έριχνα και ξαναέριχνα. Στην πραγματικότητα, τα πράγματα ήταν έτσι ή κάπως έτσι, αλλά εκείνες τις στιγμές ήταν έτσι ή κάπως έτσι.
Ήταν ένα σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής για Ενήλικες. Ένα σεμινάριο γράψε σβήσε, σβήσε γράψε με θέμα τα Μικρά Εγκλήματα στον ήλιο. Τα μικρά εγκλήματα που κάνουμε κάθε μέρα, άλλες φορές συνειδητά κι άλλες όχι. Τα μικρά εγκλήματα που κάνουμε ή που θα θέλαμε να κάνουμε. Έδειξα λοιπόν, το χαμηλό και το ψηλό σημάδι. Μερικές σφαίρες πήγαν στο κεφάλι, στα μάτια, στα αυτιά, στη γλώσσα , στην καρδιά, στην κοιλιά, στα πόδια. Ένα εργαστήριο Δημιουργικής Γραφής για το πώς μπορεί να γίνει ένα μικρό έγκλημα.
Μερικά χαχά ήταν αρκετά.
Και όπως καταλάβατε καλές μου φίλες και φίλοι, οι κυρίες δεν σκοτώθηκαν. Με σκότωσαν. Η πουτάνα η ζωή πώς τα φέρνει έτσι;
Ήμουν μια δολοφόνος. Και οι επαγγελματίες δεν μπερδεύουν τη δουλειά με τα συναισθήματα.
Τώρα όμως, είναι πλέον αργά.
Σας ευχαριστώ και ιδιαίτερα τη Φανή, την Ελένη, τη Σέβη, την Όλγα, και την Ολυμπία!
Το κείμενό μου από την εκδήλωση στο Μπλε Ελάφι, “Μικρά εγκλήματα στον ήλιο” 29 Ιουνίου 2016
Ελένη Γκόρα