Και 'κει που καθόμασταν χθες με την αδερφή μου στο μπαλκόνι και είχαμε βάλει τα πόδια μας 
πάνω στα κάγκελα, σκύβω μια φορά σαν διάταση, σχεδόν φτάνω να ακουμπήσω το σαγόνι στα γόνατα, 
και βλέπω μερικές ρωγμές στα νυχιά, λες και έχουν σχιστεί ντουβάρια μετά από κάποιον σεισμό.

-Ρε συ, της κάνω, τι λες να είναι;

-Για να δω...

-Λες να έσπασε η όζα;

-Χμμ, η εμπειρία μου λέει ότι ράγισαν τα νύχια!

-Γίνεται;

-Εμ, πώς δεν γίνεται;

-Αφού είναι ημιμόνιμα;

-Και τι πάει να πει αυτό;

-Ότι είναι ψημένα και δεν σπάνε;

-Κόψε τις μαλακίες, μια χαρά γίνεται.

-Ωχ, δηλαδή τώρα θα είμαι με μισά νύχια ποδιών; Και θα φαίνεται το κρέας;

-Πού τα χτύπησες;

-Δεν ξέρω, δεν κατάλαβα κάτι.

-Κατάλαβες, δεν κατάλαβες, σπασμένα είναι. Στο λέω εγώ.

-Και τι θα κάνω τώρα;

-Κάτι θα στα κάνουν

Και μου τα έκαναν. 

Μου τα κόλλησαν με κόλλα και από πάνω έβαλαν καικαι όζα και γραμμή. 

Και μου τα έψησαν. 

Και κάτω από αυτό το γαλλικό κρατάω κρυμμένη την αγωνία


Όταν ραγίσει το γυαλί, ε, συγνώμη νύχι, ξανακολλάει;




(ΕΧΩ ΧΑΡΤΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΖΑ ΤΗΝ ΗΜΙΜΟΝΙΜΗ!!!)