Τα πιο πολλά λεφτά τα ‘χεις φάει σε χαρτιά, φωτοτυπίες, παράβολα, φακέλους, ταξί και ταχυδρομεία. Εγώ δεν μπορούσα να τα φάω καημένη; Ένα αμπιγιέ κομμάτι δεν μπορούσες να φέρεις εδώ μέσα να σκάσει σαν αστραπή; Αλλά πού μυαλό για κάτι τέτοια. . . Χαρτιά, χαρτιά και πάλι χαρτιά. Με τα χαρτιά δεν ντύνεσαι. Άκου να σου πω κοριτσάκι, αφού το βλέπεις δε σε θέλει το πράμα, τι το συνεχίζεις και έρχεσαι και μου κλαίγεσαι μετά; Τίποτα δεν έχω, αυτό το βαρέθηκα, αυτό δε μου κλείνει πλέον, αυτό έφυγε απ’ τη μόδα, αυτό δε με κολακεύει, αυτό θα το βάλω εκεί όταν . . .Αυτό είναι του ματς για τώρα και τα ρέστα. Αμ, τα ρέστα και ‘κείνα σε παγωτά! Και μου ‘ρχεσαι και με τη στάμπα νά! Λιχούδω, ε λιχούδω! Πότε με γεύση καφέ, πότε με πράσινο μήλο, πότε με ρόδι, πότε με μαύρη σοκολάτα, με μπισκότο, με καραμέλα, με τιραμισού, με τσιζκέικ, με πάστα φλώρα, με λεμόνι, με πεπόνι, με μάνγκο κι αγριοκέρασο. Το θεό σου δεν έχεις! Και έρχεσαι και κρέμεσαι από πάνω μου και με κοιτάζεις και με ξανά κοιτάζεις λες και θα αλλάξω. Αν δεν αλλάξεις εσύ, δεν αλλάζω και γω. Μπουπ, κι η ντουλάπα έκλεισε, αφού τα ‘πε και ξεθύμανε. Και ‘μεινα εγώ, το βρακί μου, ένας ανεμιστήρας και ένα λάπτοπ. Και κάπως έτσι ξεκινάνε τα ανέκδοτα. Τι κάνει η Ελένη, ένα λάπτοπ και ένας ανεμιστήρας; Υπομονή. Υπομονή για ένα καλύτερο αύριο. Και φαντάζομαι όχι μόνο εγώ, αλλά και τόσοι άλλοι. Απόψε δε γελάει κανείς. Ούτε γω, ούτε η ντουλάπα μου, ούτε κανένας άλλος.