Υλικό για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου
Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ, στίχοι Οδυσσέας Ελύτης, σύνθεση Μίκης Θεοδωράκης
Έναρξη εκδήλωσης
Κύριε Διευθυντή,
Αξιότιμες Καθηγήτριες, αξιότιμοι Καθηγητές,
Αγαπητές μαθήτριες και αγαπητοί μαθητές,
Η σημερινή εκδήλωση του σχολείου μας είναι αφιερωμένη σε αυτές και αυτούς που αγωνίστηκαν και έπεσαν για την ελευθερία. Το Πολυτεχνείο ανήκει σε όλες και όλους μας, γιατί ήταν η κορυφαία αντιστασιακή εκδήλωση του ελληνικού λαού απέναντι στη δικτατορία, απέναντι σε κάθε προσπάθεια εκμετάλλευσης. Ήταν ένας αγώνας υπέρ της Δημοκρατίας. Η 17η Νοεμβρίου είναι μια μέρα διδαχής, θύμησης και περισυλλογής. Χωρίς πανηγυρισμούς λοιπόν, θα ανατρέξουμε μέσα από ένα εκπαιδευτικό βίντεο στο χρονικό των κρίσιμων ημερών, θα διαβάσουμε αποσπάσματα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας και παράλληλα θα ακούσουμε τραγούδια σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Οι συντελεστές της εκδήλωσης και συγκεκριμένα, οι μαθήτριες και οι μαθητές της Γ’ τάξης θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε εκ των προτέρων για τον χρόνο και την προσοχή σας.
Μαρία Φαραντούρη, Το γελαστό παιδί, μετάφραση στίχων Βασίλης Ρώτας, σύνθεση Μίκης Θεοδωράκης
Εκπαιδευτικό βίντεο με θέμα «Πολυτεχνείο 1973: Το χρονικό των κρίσιμων ημερών»
Αντώνης Καλογιάννης, Ένα το χελιδόνι, στίχοι Οδυσσέας Ελύτης, σύνθεση Μίκης Θεοδωράκης
Ποιήματα
Γιάννης Ρίτσος, Ημερολόγιο μιας βδομάδας
Αθήνα, 16 Νοεμβρίου 1973
Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια,
ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων,
αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,
έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, -πώς μεγαλώνει
το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου-
17 Νοεμβρίου
Βαρειά σιωπή, διάτρητη απ΄ τους πυροβολισμούς· πικρή πολιτεία,
αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι-
ποιος θα πιει: περιμένω μες απ΄ το μέσο μαύρο;
μικροί σκοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια
μ’ έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο· κόκκινο σύρμα, κόκκινο
πουλί.
και το μοναχικό σκυλί στ’ αποκλεισμένα προάστια
ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ΄ τα καπνισμένα αγάλματα
κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη στις λεωφόρους
πάνω απ΄ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς,
πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;
πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;
Τάσος Λειβαδίτης, Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να πεθαίνεις
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία,
τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Γιώργος Σεφέρης, Λίγο ακόμα
Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει
λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.
Κλείσιμο εκδήλωσης
Σήμερα τιμήσαμε την επέτειο της εξέγερσης. Η απόφαση των φοιτητριών και των φοιτητών να κλειστούν στο Πολυτεχνείο όχι μόνο κορύφωσε τον αγώνα τους, αλλά αναπτέρωσε την ενότητα και το ηθικό του λαού. Το 1974, όταν αποκαταστάθηκε η κοινοβουλευτική Δημοκρατία στην Ελλάδα επέστρεψε και ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος διοργάνωσε μια μεγάλη συναυλία στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Και κάπως έτσι θα κλείσουμε την εκδήλωσή μας· τραγουδώντας. Γιατί το τραγούδι πάντα αποτελεί πηγή έμπνευσης και δύναμης. «Βαστάω γερά, κρατάω καλά» λοιπόν, από το τραγούδι «Το σφαγείο», που ερμήνευσε ο Αντώνης Καλογιάννης στη συναυλία μετά την πτώση της Χούντας.
Αντώνης Καλογιάννης, Το σφαγείο, στίχοι και σύνθεση Μίκης Θεοδωράκης