Το κόκκινο κορδόνι

Τους είπα· θα φύγω σήμερα.

Το καλοκαίρι δεν τελείωσε, μ΄ αρέσει αυτή η εποχή.

Η ψυχή ανοίγει όπως τα μύδια στον ατμό. Φύγε. Η κατανόηση απαιτεί τη σιωπή. Κι όμως ήταν πάλι δίπλα μου. Στην τσάντα μου βρισκόταν το φαγητό της μάνας κι ένας χάρτης του πατέρα. Ήταν σχεδιασμένη με στυλό η πορεία. Ένας ομφάλιος λώρος που πηγαίνει όπου πάω και ΄γω. Μεγαλώνει και μικραίνει. Ένας δεσμός αόρατος και ορατός μαζί. Άλλους τους χαρίζει τη ζωή και άλλους τους πνίγει. Κι αυτό το έχω δει. Το πρώτο κουτάβι της Ζήνας γεννήθηκε νεκρό. Είχε τυλιχτεί στο λαιμό του ο ομφάλιος λώρος. Το δεύτερο έζησε. Το ξεμπλέξαμε. Τα υπόλοιπα γεννήθηκαν χωρίς προβλήματα.

Υπάρχουν όμως άνθρωποι που ψάχνουν να δεθούν απ΄ όπου μπορούν κι όσο μπορούν.

Δεν λέω ότι είναι κακό. Μα από κάποιους είναι τόσο έντονη αυτή η ανάγκη που φαίνεται από τις κινήσεις τους. Παρατηρητική δεν είμαι. Κι όμως αυτό το κόκκινο κορδόνι γύρω στα 50 εκατοστά –μπορεί και παραπάνω- μου τράβηξε την προσοχή. Πιθανόν να είχε βγει από ένα παλιό μπουφάν και συγκεκριμένα από μία κουκούλα. Στη μια του άκρη είχε εκείνο το πλαστικό που ρυθμίζει πόσο σφιχτή ή χαλαρή τη θες.

Άνηκε στο διπλανό λουόμενο. Μ’ αυτό το κόκκινο κορδόνι μια έδενε την ομπρέλα με το σακίδιό του και μια την ξαπλώστρα με το σακίδιο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το έκανε από φόβο μήπως του κλέψουν τη θέση ή τα πράγματα. Όχι, δεν ήταν μόνο φόβος , αλλά και κάτι άλλο. Δίπλα του καθόταν η κοπέλα του. Δήλωνε ότι ήταν δική του. Το χέρι του δεν έφευγε από πάνω της. Ακόμα κι όταν έμπαιναν στη θάλασσα, αυτός συνέχιζε να ακουμπάει την παλάμη του στην πλάτη της.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν τόλμησα να ξανακοιτάξω. Ίσως να τρόμαξα. Κλείστηκα στο δικό μου μικρόκοσμο και αναρωτήθηκα πόσα άλλα κορδόνια μπορεί να υπάρχουν κι αν τα επιθυμούμε ή όχι.

Και όταν δεν άντεχα άλλο τις σκέψεις μου, βούτηξα.

Ελένη Γκόρα