Τέσσερις ιστορίες από και μετά τη δουλειά!
Το τάπερ με τις φακές
Στην καραβάνα-δώρο παλιού μου μαθητή, αλήθεια μεγάλωσε τόσο;- έβαλα φακές για να φάω το μεσημέρι. Πήρα κι ένα αγγουράκι, μια μπανάνα και δύο φέτες μαύρο ψωμί.
Πρέπει να μην την κούμπωσα καλά κι έτσι όπως την έβαλα στην πάνινη και οικολογική τσάντα, άνοιξε και χύθηκε όλο το ζουμί.
Διέσχισα όλη την πλατεία μέχρι τα Αλώνια με την καραβάνα στο χέρι και τα ζουμιά να ξετρέχουν.
Όταν έφτασα στο ΚΔΑΠ σχεδόν ούτε γεια δεν είπα στις συναδέλφους και το αφεντικό. Έτρεξα κατευθείαν στην κουζίνα.
Ευτυχώς, δεν λερώθηκα γιατί είχα και μια πουά διάθεση και θα ήταν πολύ κρίμα, αν όλο μου το στιλ χαλούσε.
Πώς θα έβγαζα τη μέρα!
Και πραγματικά όλες που δουλεύουμε εκεί κουβαλάμε φαγητά σε ταπεράκι. Φασολάκια, κριθαράκι, κοτόπουλο, τονοσαλάτα, μακαρόνια με κιμά…
Έτσι και μπει κάποιος στην κουζίνα θα πει:
-Ταβέρνα το κάνατε εδώ μέσα!
Και τι ταβέρνα! Υγιεινής πάνω απ’ όλα διατροφής.
Αύριο λέω να φάω μελιτζάνες τηγανητές με τυρί, ψωμί και ντομάτα.
Θα κάνω τη διαφορά. Πιστεύω. Και δεν θα γίνω χάλια.
Άσπρο παντελόνι
Καταπληκτικό ξεκίνημα μέρας. Άσπρο παντελόνι και χυμένος καφές. Πολύ αρτίστικ.
Καημένα αρσενικά
Μόλις έχω φτάσει στη δουλειά.
Καλημερίζω, γεμίζω την κούπα μου καφέ και πάω να δω τα παιδιά.
Τα κορίτσια έχουν βάλει στο Υουtube Just Dance και χορεύουν. Τα αγόρια κάθονται λίγο πιο μακριά και συζητούν μεταξύ τους για ποδήλατα.
Κάποια στιγμή το πιο μικρό αγόρι της παρέας παρατάει τη συζήτηση και σηκώνεται. Αρχίζει να κάνει κάτι φιγούρες και κάτι κουνήματα , που είχε ξεβιδωθεί τελείως. Και να πηγαίνει όλο και πιο κοντά και να τα δίνει όλα. Τα κορίτσια να μην του δίνουν καμία σημασία.
Και τότε σκέφτηκα, καημένα αρσενικά θα περάσουν χρόνια για να μάθετε! Τα κορίτσια βλέπουν τις κινήσεις εντυπωσιασμού σας, αλλά κάνουν ότι δεν τις βλέπουν.
Αχ, μικρό είναι θα μάθει κι αυτό…
Μέχρι τότε θα ιδρώσει πολύ!
Ψάχνοντας για αναπτήρα
Και ενώ έχουμε βγει με την αδερφή μου για περπάτημα στον Ξενία, στο τέλος της διαδρομής λέμε* δεν πίνουμε και καμιά μπύρα; Αγοράζουμε καναδυό μαζί με ένα πακέτο τσιγάρα, τα ρίχνουμε όλα μέσα στο σακίδιο και πάμε να καθίσουμε.
Καθόμαστε, απλώνουμε τα πόδια, ανοίγουμε την μπύρα, βγάζουμε το πακέτο, μια χαρά για σβήσιμο μέρας.
-Αναπτήρα έχεις; ρωτάμε σχεδόν ταυτόχρονα.
Ψάχνουμε, βγάζουμε τους φακούς τίποτα.
Δεν συμβαίνει αυτό! Να έχεις τσιγάρο και να μην έχεις αναπτήρα…
Και να μην περνάει κανένας. Τίποτα. Ερημιά. Τώρα λέμε, δεν ξαναπερπατάμε. Κι ύστερα πιάνουμε συζήτηση για το πώς θα μπορούσαμε να ανάψουμε τσιγάρο. Επειδή η δημιουργική σκέψη ζει στα κύτταρά μας, ρίχνουμε μερικές ιδέες στο δευτερόλεπτο.
Να ψάξουμε ανάμεσα στις πευκοβελόνες, όλο κι από κάποια τσέπη μπορεί να έχει γλιστρήσει.
Να σταματήσουμε κανέναν περαστικό, να του δώσουμε ένα δίευρω, να του πάρουμε τον αναπτήρα.
Και πάνω που το λέμε αυτό μια σκιά εμφανίζεται.
Πεταγόμαστε κι έτσι καθώς είμαστε ντυμένες στα μαύρα, λέμε:
-Να σου πούμε…μήπως έχεις αναπτήρα;
Σκιάζεται η σκιά, έχω έχω απαντάει και τρέχει να φύγει.
Ανάψαμε τσιγάρο, ρουφήξαμε μια γουλιά απ’ την μπύρα, θα τα γράψω της κάνω.
Γράψτα όλα, μου λέει. Πιάνει.
Το προσπαθώ εδώ και χρόνια.