Ένα κορίτσι στα καράβια

Πάντα στο μυαλό και την καρδιά μου κουβαλώ τη θάλασσα.

Και μετά από αυτήν την ιστορία θα την κουβαλώ και λιγάκι αλλιώς.

Σε κάποιο από τα μικρά ταξίδια μου μια κοπέλα ήρθε κι έκατσε δίπλα μου. Είχε αγοράσει πατατάκια και το πρώτο πράγμα που έκανε, αντί να ανοίξει τη σακούλα, ήταν να δει την ημερομηνία λήξης. Απ΄ αυτό πιάσαμε κουβέντα.

-Εγώ μόνο τα γάλατα και τα γιαούρτια κοιτάω συνήθως…

-Ξέρεις εγώ με πατατάκια κυρίως τρέφομαι. Κι αυτά εδώ είναι ληγμένα!

-Σου αρέσουν τόσο πολύ;

-Όχι, τα συνήθισα. Δουλεύω στα καράβια. Τους μήνες που είμαι στη θάλασσα τρέφομαι πολύ ανθυγιεινά.

-Στα καράβια;

– Ναι, στα καράβια. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα πολύ μικρό χωριό. Με έπνιγε. Έδωσα Πανελλήνιες. Δήλωσα μόνο τη Σχολή Πλοιάρχων. Ήθελα να βγάζω τα δικά μου λεφτά και να ταξιδεύω. Οι γονείς και τα αδέρφια μου ασχολούνται με τη γη. Είναι αγρότες. Δεν έχουν φύγει ποτέ απ’ τον τόπο τους. Ανάθεμα, αν ξέρουν τι γίνεται έξω απ΄ τον νομό! Ξυπνήστε ζώα, έτσι λέω στα αδέρφια μου! Μάθετε να μιλάτε! Πώς θα βγάλετε γκόμενα; Τους στέλνω και λεφτά. Τώρα θα πάρω στη μάνα μου κινητό για να με βλέπει.  Μην με ρωτήσεις για τη δουλειά. Είναι δύσκολη και ανδροκρατούμενη. Μετά από λίγες μέρες με κοιτάνε σαν ξερολούκουμο. Ξυράφι δεν βάζω πάνω μου. Και επειδή δεν τους κάθομαι, μου την μπαίνουν. Στο προηγούμενο ταξίδι ήμουν η μοναδική γυναίκα. Νόμιζαν ότι δεν είμαι άξια να κάνω τίποτα. Είχα βαρεθεί να βάφω κάγκελο και να κάνω παρέα τις νύχτες τον καπετάνιο. Πλέον δεν με νοιάζει. Συνήθισα. Με το που πατάω το πόδι μου στη στεριά συνεχίζω να ταξιδεύω. Τώρα γνώρισα κάποιον από το ίντερνετ και θα πάω να τον συναντήσω. Θα φύγουμε τριήμερο. Για έκπληξη του έκλεισα δωμάτιο με τζακούζι. Για ποιον δουλεύω; Σχέση δεν μπορώ να κάνω. Εκ των πραγμάτων. Κοιτάω να περνάω καλά-όποτε μπορώ. Εσύ με τι ασχολείσαι;

-Γράφω, χομπίστικα, της απαντώ.

-Γράψε και για μένα.

-Θα σου γράψω, της υποσχέθηκα.

Και βάλαμε κι οι δυο τα ακουστικά. Λίγο πριν φτάσουμε στον προορισμό μας μου είπε ένα πράγμα· να ταξιδεύεις, όσο μπορείς να ταξιδεύεις!

Αγκαλιαστήκαμε και ούτε τα ονόματά μας δεν είπαμε.

Δεν χρειαζόταν. Τα είχαμε πει ήδη όλα με τα μάτια.

Ελένη Γκόρα