Επιτέλους είχε έρθει η σειρά μου στο γκισέ.
-Επάγγελμα;
-Ε. . .
-Να γράψω οικιακά;
-Όχι, αλλά το τελευταίο διάστημα δουλεύω σ’ ένα οχτάμηνο πρόγραμμα.
-Ε, ας γράψω καλύτερα οικιακά!
-Τι να σας πω, τέλος πάντων…
Και κάπως έτσι μπήκα σ’ έναν από τους κρύους θαλάμους γνωστού νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης για να κάνω μια μικροεπέμβαση. Τι μικροεπέμβαση; Χειρουργείο κανονικό ήταν! Είχα εδώ και κάποια χρόνια μια υπέροχη ελιά στη μύτη μου σαν αυτές που έχουν οι μάγισσες στα παιδικά παραμύθια. Τώρα που το σκέφτομαι, τόσες και τόσες απόκριες πέρασα με την ελιά μου. Κι όμως, ούτε μια φορά δεν σκέφτηκα να το εκμεταλλευτώ και να ντυθώ την αγαπημένη μου μάγισσα Φουφήχτρα του Τριβιζά! Την ελιά αυτήν, που λέτε, έπρεπε να την αφαιρέσω για να μην μου προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά.
Η δερματολόγος και πλαστικός χειρουργός με επισκέφτηκε στο θάλαμο σχολιάζοντας την υπέροχη ενδυμασία για το χειρουργείο. Άσπρη χοντρή ποδιά ολόσωμη, ένα σκουφί στα μαλλιά, πλαστικές καλτσοσακούλες και το καλύτερο όλων, ένα εσώρουχο που δένει στα πλαϊνά! Τόσο sexy! Μα τόσο sexy! Μου το είχε ετοιμάσει κιόλας ένας νεαρός νοσηλευτής δένοντας τα φιογκάκια στο πλάι. Εδώ, ας μην σχολιάσω το πόσο ντράπηκα και γέλασα. Του είπα, άστο σε παρακαλώ να το δέσω εγώ καθώς το φοράω!
Ανέβηκα στο φορείο και πήρα το δρόμο για το χειρουργείο, για τρίτη φορά στη ζωή μου-οι δύο προηγούμενες ήταν οι καισαρικές για τα μανάρια μου. Καμία αίσθηση πλέον. Τίποτα. Το μόνο που στριφογύριζε στο μυαλό μου ήταν η ερώτηση στο γκισέ, όταν ο νεαρός υπάλληλος ετοίμαζε το εισιτήριό μου και τη λυπητερή.
Τι θα πει επάγγελμα οικιακά;;;;;; Να φας σκ@τ@!!! Είπα μέσα μου. Εκείνη τη στιγμή μία από τις κοπέλες στο χειρουργείο-εντωμεταξύ είναι όλες ίδιες με αυτές τις πρασινωπές στολές και τις μάσκες, που φοράνε-μου λέει λίγο πριν μου περάσει τον ορό, πάρτε μία ανάσα! Συνηθισμένη, της λέω με απάθεια και γελάει. Πραγματικά, το μόνο που με απασχολούσε ήταν η ερώτηση του νεαρού. Ήρθαν οι χειρούργοι με ζωγράφισαν να δουν πως θα καλύψουν όλο το δέρμα της μύτης που θα αφαιρεθεί, με νάρκωσαν τοπικά –το πιο απαίσιο πράγμα καθ’ όλη τη διάρκεια της επέμβασης- και ξεκίνησαν το κόψε ράψε. Άλλη μία φορά που απόρησα· Πώς μπορούν και το κάνουν;
Ξεκινάμε; μου λέει η χειρούργος. Κούνησα το κεφάλι. Τα ματάκια μου μού τα είχαν κλείσει για να μην πετάγονται διάφορα ζουμιά από την επέμβαση.
Ξεκίνησα κ εγώ να σκέφτομαι… Επάγγελμα οικιακά, τι θα πει; Το πρώτο που μου ήρθε ήταν το πλύσιμο πιάτων, ρούχων και φυσικά το σιδέρωμα. Μετά σκέφτηκα, σκούπα σφουγγάρισμα, ξεσκόνισμα…Και κάπου εκεί μου λέει η γιατρός, έχουμε αφαιρέσει την ελιά. Τι στο καλό σκέφτηκα; Και αμέσως μύρισα κάτι που θα μου μείνει αξέχαστο, καμένη σάρκα. Τη δική μου καμένη σάρκα. Το κατάλαβα και από τον υπέροχο ήχο, αυτόν που θυμίζει σκηνές με άλογα και αγελάδες να τις σημαδεύουν με πυρακτωμένο σίδερο. Καυτηρίαζαν το σημείο που την αφαίρεσαν. Τέλεια!
Ακάθεκτη συνέχισα να σκέφτομαι πάλι τα οικιακά… Κοίτα πού καταντήσαμε, να σπουδάζεις, να έχεις ένα πτυχίο, που είχες την τύχη να θες, να συνεχίζεις με ετήσιες επιμορφώσεις στο αντικείμενό σου, να έχεις ξενόγλωσσα πτυχία, πτυχίο Η/Υ, σεμινάρια και συνέδρια και πάνω απ’ όλα το πιο απαραίτητο αξεσουάρ της εποχής: το Μεταπτυχιακό!!! Και να σου λέει ο τύπος στο γκισέ, ας γράψω οικιακά! Μην σας πω πόσα καντήλια έρχονταν στο κεφάλι μου και στη γλώσσα μου, αλλά δεν μπορούσα να τα ξεστομίσω μπροστά σε αγνώστους.
Κάπου εκεί ένιωσα να μου έχουν ανοίξει τη μύτη στα δύο από το ύψος του φρυδιού μέχρι το αριστερό μου ρουθούνι. Έκοβαν, καυτηρίαζαν, «αγκιστράκι» έλεγε ο ένας, τραβούσε ο άλλος και… ράμμα! Αυτή η διαδικασία πήρε ώρα.Ένιωθα να τραβιέται όλο μου το μάγουλο από το τσίτωμα. Τι κάνουν;;; Πώς θα είμαι μετά;;;
Συνέχισα με τον καημό μου… Και γιατί τα οικιακά να θεωρούνται επάγγελμα;;;;Δεν είμαστε αναγκασμένοι να ασχολούμαστε με αυτά; Γίνεται να μην μαγειρέψεις; Να μην σκουπίσεις; Να μην πλύνεις τα ρούχα σου και τα πιάτα σου; Όχι, δεν είναι επάγγελμα.
Έχω 10 χρόνια που χτυπιέμαι να αποκτήσω προϋπηρεσία, μάταια βέβαια, καθώς κάθε αλλαγή της κυβέρνησης στην εκπαίδευση μ’ έχει «πιάσει» (μην πω από πού…) και το μόνο για το οποίο νιώθω περήφανη είναι τα δύο μου παιδιά- όσο τετριμμένο κι αν ακούγεται. Ναι, θεωρώ ότι είναι κατόρθωμα όλη η διαδικασία.
Ένα αχ, λίγο τσιριχτό ξέφυγε άθελά μου! Κάπου κοντά στο φρύδι χρειαζόμουν λίγη νάρκωση ακόμη. Πήρε αμέσως την ενεσούλα και κάρφωσε λίγη αναισθησία. Ωραία, είπα. Δεν θα ξεμουδιάζω ποτέ, σαν αυτές που τραβιούνται και δεν μπορούν να κουνήσουν φρύδια θα είμαι!
Εντωμεταξύ, συνέχισα να σκέφτομαι ότι αν τα οικιακά ήταν επάγγελμα κανείς δεν θα επέλεγε να το κάνει. Εκτός, αν ήταν κάποιος που είχε βίτσιο με την καθαριότητα, τις δουλειές κλπ. Αμέσως αναίρεσα αυτό που σκέφτηκα· μπα, οι άνθρωποι έχουμε πολλά βίτσια! Και σκέφτηκα τους χασάπηδες πάνω απ’ το κεφάλι μου. Τώρα ειλικρινά, το έργο των ανθρώπων αυτών είναι μεγαλειώδες, αλλά σοβαρά, ενέχει και μια δόση τρέλας. Δεν μπορεί να γουστάρεις να βλέπεις αίματα, να κόβεις και να ράβεις ανθρώπινη σάρκα! Σίγουρα πάντως αποκτάς ανοσία σε όλα αυτά. Οι γιατροί από πάνω μου τόση ώρα συζητούσαν και άρχισα να ακούω. Ήταν σαν να είχα στήσει αυτί καθώς είχα και κλειστά τα μάτια μου ένιωθα σαν να τους παρακολουθώ πίσω από καμιά πόρτα.
-Αυτό το ψαλιδάκι δεν κόβει καλά, δώστε μου το μαύρο. Θυμάσαι που στο συνέδριο στη Λήμνο μας είχαν δώσει εκείνο το σετάκι; Εκείνο το ψαλιδάκι ήταν φοβερό!
-Ναι, θυμάμαι την ομιλία του τάδε, εγώ το έχω το ψαλιδάκι.
-Η ομιλία του θα μπει εισαγωγή στο τάδε σύγγραμμα. Ναι, θα είναι στην αγγλική τελικά.
– Ξαναπήγα στη Λήμνο! Ξέρεις τι έκανα;
-Τι;
-Kite surf! Τώρα στα γεράματα! Πολύ καλό!
Εκεί την παραδέχτηκα. 55άρα σίγουρα με κορμί 30άρας, την έκανα εικόνα με στολή πάνω στη σανίδα. Γέλασα λίγο, πρέπει να το είδε. Δεν το συνέχισε. Ντράπηκα λίγο, λέω ας μιλήσω κι εγώ. Εξάλλου, ήθελα να δω αν μπορούσα.
-Σας αρέσουν τα θαλάσσια σπορ; τη ρώτησα
-Ναι, τα δοκιμάζουμε και με τα παιδιά μου! Εσύ; Ασχολείσαι;
Ήθελα να γελάσω, αλλά μετά σκέφτηκα ότι κάποια φεγγάρια έκανα ιστιοπλοΐα και της το είπα.
-Ιστιοπλοΐα; Από την Κοζάνη δεν είστε;
-Ναι, αλλά ήταν το χόμπι του πατέρα μου και το συνεχίσαμε με τον άντρα μου και τον αδερφό μου.
Και πάλι σκέψεις…Να επάγγελμα! Πόσες φορές το σκέφτηκα, όπως το έγραψε ο Καββαδίας «μάνα θα πάω στα καράβια» αλλά μου έλειπε πολλή εμπειρία, χρόνος και ανεμελιά. Τελικά, εκτός του ότι δε μας δείχνουν τα καλύτερα επαγγέλματα στο σχολείο-αν και μάλλον δεν τα γνωρίζουν οι περισσότεροι-ίσως να μην γίνεται εκ των πραγμάτων να δοκιμάσουμε κάποια μεγαλώνοντας.
Χωρίς να το καταλάβω η επέμβαση είχε τελειώσει. Οι γιατροί μάζευαν τα εργαλεία, με καθάριζαν το πρόσωπο και μου κάλυπταν τη μύτη. Υπήρχε μία κίνηση γενικώς. Ο επόμενος ασθενής έπρεπε να περάσει στη θέση μου. Ήρθε το φορείο, σηκώθηκα κυρία, έκατσα και ένας νοσηλευτής με πήγε στο δωμάτιο. Στη διαδρομή όλοι με κοιτούσαν με αυτό το βλέμμα: Ττι έπαθε τώρα αυτή; Μπουνιά έφαγε ή έκανε πλαστική η ψωνάρα; Σημασία δεν έδωσα.
Ήρθε ξανά η γιατρός, με είδε κι ο νεαρός που με ετοίμαζε πριν, είδε την τομή: «Ααα! Τι ωραία δουλειά!» Τι να πω; Κέντημα, του απάντησα! Σαν εργόχειρο αισθάνθηκα όταν λίγο αργότερα είδα τα ράμματα – γύρω στα 20-22 μέτρησε ο άντρας μου.
Άκρη δεν είχα βγάλει με το επάγγελμα οικιακά, τώρα όμως είχα και τον πόνο μου. Αυτόν τον οξύ, διαπεραστικό πόνο μετά το χειρουργείο που σου τρυπάει τον εγκέφαλο. Ξεκίνησα την αγωγή μου αμέσως, είχα όμως κΙ ένα θεματάκι με την πήξη του αίματος. Ήρθε πάλι η γιατρός κι άρχισε να μου ζουλάει επίμονα την τομή με μια γάζα για να σταματήσει. Πόσο ήθελα να τη χτυπήσω εκείνη τη στιγμή, πόσο! Να πατάς τα ράμματα, πέντε λεπτά μετά το χειρουργείο! Τελικά έβαλε τον άντρα μου να το κάνει – αυτό ήταν πιο δύσκολο για μένα (μάλλον και γι’ αυτόν παρόλο που είναι νοσηλευτής) γιατί μου ερχόταν πάλι διάφορα να πω… Ας μην παραλείψω ότι ως νορμάλ ζευγάρι είχαμε τσακωθεί λίγες μέρες πριν και τώρα ήταν η στιγμή του να βγάλει το άχτι του για όσα του είχα σούρει τις προηγούμενες μέρες. Πρέπει να φαινόμασταν πολύ γελοίοι πάντως. Μας τράβηξαν τις κουρτίνες. Αυτή η κατάσταση κράτησε ώρα, μέχρι να τελειώσει και ο ορός με την τρανσαμινάση για την πήξη του αίματος.
Με τα πολλά, η γιατρός μας έδωσε άδεια να φύγουμε και μαζί και μια συμβουλή για να προσέχω και να μην κάνω καμία δουλειά του σπιτιού για λίγες μέρες.
Καμία οικιακή δραστηριότητα. Έχω και 13 μέρες αναρρωτική από τη δουλειά.
Τελικά, τι επαγγέλλομαι;