«Σελίδες ημερολογίου», έγραφε τούτη φορά η πρόσκληση. Σκέφτομαι, τέτοιες αποδράσεις είναι τροφή, ανάγκη, δεν τις χάνεις. Κατεβαίνεις καμιά δεκαριά σκαλιά και βουτάς σε μια θάλασσα συναισθημάτων.
Σωρό όλα στο μυαλό. Θα πάω, να γράψω τούτο, κείνο και τ’ άλλο. Να γράψω τι είναι ο χρόνος, στην άμμο.
Ρωτώ αν προλαβαίνω, με κοιτά, διαβάζω το βλέμμα, “προλαβαίνεις”, σαν να΄χει δίκιο, ακόμα είναι αρχή.
Παίρνω βαθιά ανάσα, βουτάω. Βουτάνε όλοι. Η παραλία γεμίζει παιδιά. Βγαίνουμε, μαζευόμαστε σε κύκλο. Το παιχνίδι αρχίζει…
Γράφω: «Στιγμές είναι ο χρόνος, ένα κουβάρι αναμνήσεις, λύπες, χαρές, λαχτάρες. Αυτός ο αλήτης, κλέβει στιγμές από το μέλλον και τις στοιβάζει στο παρελθόν». Κοιτάζω το ρολόι “ας μη φύγει πάλι”.
Δεν προλαβαίνω τη σκέψη. Βλέπω να ανεβαίνει τις σκάλες. Μένω πίσω. Σελίδες ημερολογίου από ζωές παιδιών. Πολύχρωμες σελίδες με απουσία μαύρου. Δρόμος με χρώματα Ίριδας απλώνεται μπροστά μου. Η ευαισθησία σελίδας πορτοκαλί χρώματος με καθηλώνει. Με Καρφώνει στη καρέκλα, κοιτάω ολόισια, το βλέμμα στον ορίζοντα. Πορτοκαλί στιγμές προστάζουν μάτια υγρά, αυτά υπακούν. Σου ’ταξε θάλασσα συναισθημάτων το κάλεσμα και στη δωρίζει. Χρόνος είναι ετούτος ο σκληρός, που φεύγει στις σκάλες.
Προσταγή καλεί σε πρόωρο φινάλε, ακολουθεί λέει παράσταση. Στην άμμο πεταμένες σελίδες, ημερολογίων, στιγμές και συναισθήματα ένα σωρό. Σκόρπια σαν του λαγού τα παιδιά. Μαζεύουμε άρον -άρον. Τα κρύβουμε στο κόρφο, σαν φυλαχτό. Κοιταζόμαστε με νόημα, χαμογελάμε κρυφά. Κάποιος θα πει σε λίγο: ”Παρακάτω, στη διπλανή ‘παραλία’, είδα στρωμένο τραπέζι”. Εκεί θα ξανακάνουμε κύκλο.
Ανεβαίνουμε τα σκαλιά. Ο κλέφτης μας περιμένει. Έχει περάσει η ώρα. Φεύγουμε μαζί του. Τώρα πια, είναι σύμμαχός μας.