Μα τι ομίχλη είναι αυτή;
Δεν βλέπω τίποτα.Σκοτάδι ολόγυρα.Η ανάσα μου βαριά. Περπατάω, μά πού πάω; Σαν να έχω χαθεί. . .
-Μάνο , Μάνο που είσαι;
Ακούω το βήματά του. Θα τα ξεχώριζα ανάμεσα σε χιλιάδες. Βήμα δυνατό και σταθερό. Τακ τακ, σαν τους χτύπους της καρδιάς μου. Από την αγωνία μου η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει!Κάτι αχνοφαίνεται ,μια σκιά.
-Μάνο, φωνάζω.
Σιωπή.
-Μάνο, μη φεύγεις περίμενε!
Τρέχω τρέχω, όσο πλησιάζω τόσο χάνεται. Δεν τον φτάνω.Απέραντη η παραλία πού να τον βρώ; Νώθω τα νερά της θάλασσας στα πόδια μου.
-Μάνο;
Κάθομαι στην όχθη του νερού.Τα κύματα με χτυπάνε αλύπητα, κλαίω σπαρακτικά.Τι ήχος είναι αυτός;
Ντριν ντριν. Πετάγομαι απ’ το κρεβάτι ιδρωμένη. Ουφφ! Το τηλέφωνο με ξύπνησε…
-Θέε μου όνειρο ήταν, συλλογίζομαι.
Άτιμο τηλέφωνο βρήκες την ώρα!Δεν πρόλαβα ούτε το πρόσωπό του να δω.Κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο. Να ξυπνούσα ένα πρωί και να ήσουν εδώ. Η απουσία σου αβάσταχτη.
Μου ‘δωσες δώρο την μοναξιά!
Ρένα Υφαντίδου
Βιογραφικό:
Ξημερώματα 30 ης Νοεμβρίου ήρθα σ’αυτόν τον κόσμο.Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην όμορφη Κοζάνη.τα παιδικά μου χρόνια κύλησαν ανέμελα. Από μικρή κρατούσα καθημερινά ημερολόγιο έγραφα τα πάντα. Το όνειρο μου να γίνω συγγραφέας . Φαντασία όρεξη και μια κόλλα χαρτί και οι εικόνες παίρνουν άλλη διάσταση. Σπούδασα φιλολογία και λατρεύω τα παιδιά. Μου αρέσει ο χορός το θέατρο και η ψυχολογία!
Sigxaritiria….einai mikro se ektash megalo se noima euxaristoume mas taksidepses aggikses thn psixi olon pou exoun geutei thn apoleia, thn apousia!!!!ena megalo mpravooo
Στην αρχή έχει αγωνία….στην μέση κάπου συγκίνηση….προς το τέλος απογοήτευση…… Κ όντως τελικά όλο μαζί μπορείς να το πεις ” η απουσία”. Μπράβο σου Ρένα……