Δεσποινίς Αργυράκη

“Δεσποινίς Ερατώ Αργυράκη…πάσχετε από κατάθλιψη”.

Να προσέχεις μου είπες. Μου φάνηκε γελοίο. Είναι μια ευχή προστακτική που δίνουμε για να έχουμε καθαρή συνείδηση. Κανένας δεν την εννοεί. Νόμιζα δεν είχα ανάγκη να προσέξω τίποτα. Αλλά να, ήρθε αυτό. Και σε όλο αυτό είμαι μόνη και για εμένα είναι οκ. Να προσέχεις, είπες. Γελοίος μου φάνηκες.

Είναι δύσκολο ξέρεις…αλλά τα κατάφερα. Κατάφερα κάθε μέρα να ξυπνάω, να βάζω ένα χαρούμενο προσωπείο και να μην σκοτίζω τα αρχίδια των άλλων. Κατάφερα να το παίζω χαρούμενη. Κρύβω, κρύβω πολλά μέσα μου -καλύτερα- κρατάω πολλά μέσα μου. Συναισθήματα, σκέψεις, αλήθειες, προσβολές, μπηχτές.

Κρατάω πολλά και όλα αυτά τα “καταπίνω”. Κανένας δεν με ρωτάει για το τι κρατάω μέσα μου επειδή νοιάζεται…αλλά για να δει αν και πόσο χάλια είναι η ζωή μου για να νιώσει καλύτερα με τη δική του -χάλια- ζωή. Σκληρό έτσι; Αλήθεια είναι όμως. Είναι πολύ δυσκολο να φοράς ένα χαμόγελο. Κάθε μέρα. Το κάνω, το φοράω κάθε μέρα και όταν γυρίσω σπίτι…ωωω…παλεύω. Παλεύω με εμένα, με το πόσο ακόμα θα αντέξω.

Και τους τελευταίους τρεις μήνες είναι παρά πολύ δύσκολο. Μόνο αρνητικά συναισθήματα νιώθω. Έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι. “Δεσποινίς Αργυράκη, θα σας χορηγήσω θεραπεία”. Δεν μπορώ να προσποιούμαι άλλο. Και ξέρεις είχες άδικο•η σιωπή μου δεν ήταν αδυναμία, ήταν κραυγή. Και αυτή η κραυγή…αυτή η σιωπή με πνίγει (έπνιξε).

Αλλά κανένας δεν ακούει μια σιωπηλή κραυγή. Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν μόνο το δικό τους πόνο διότι πιστεύουν ότι είναι σημαντικότερος από τον πόνο οποιουδήποτε άλλου.

Να προσέχεις μου είπες.

Ξέρεις κάτι; Δεν πρόσεχα…Γελοίε.

Αριάδνη Γράψα