Εγώ, η περίεργη
Είναι Τετάρτη.
Γύρισα απ΄ τη σχολή και δεν ήθελα να μείνω στο σπίτι. Θα βγω! Έτσι κι αλλιώς δεν μου αρέσουν ούτε οι Παρασκευές ούτε τα Σάββατα. Αυτές οι δύο μέρες με κάνουν να πιστεύω πως κάτι αναπάντεχο πρέπει να συμβεί. Προτιμώ να βγαίνω τις καθημερινές γιατί δεν αντέχω το στριμωξίδι και ξέρω πως θα κυλήσει η βραδιά. Στο νησί ο χειμώνας είναι δύσκολος. Μ’ αρέσει να αράζω μόνη μου στο “Dark cloud”. Δε θα βρεις ούτε κυρίλα ούτε ποζεριά. Είμαι ντυμένη έτσι όπως βγήκα το πρωί απ΄ το σπίτι και δε με ενδιαφέρει. Νιώθω ωραία! Όταν βγαίνω χωρίς κανένα βαρετό φίλο μ΄ αρέσει να κάθομαι στην άκρη του μπαρ. Έτσι δε χρειάζεται να ακούω την παπαριά του καθενός κουνώντας το κεφάλι στην καλύτερη και στην χειρότερη κάνοντας στην υγειά μας κι άσπρο πάτο και μαύρο μαζί.
Απόψε δουλεύει ο ψηλός. Δεν τον αντέχω. Είναι τόσο ενθουσιώδης. . . Χαίρεται με κάθε κομμάτι που παίζει o dj και πετάει κάτι βλακείες του τύπου: Είσαι θεός, φτιάξε μας τώρα και τέτοια. Κάνει πως παίζει κιθάρα στον αέρα-τι πρωτότυπο- και κερνάει όλο το μαγαζί σάπια σφηνάκια. Αυτός πάλι φαίνεται να με συμπαθεί. Συμβαίνουν κι αυτά! Νομίζει ότι δεν είμαι καλά που είμαι μόνη και θέλει να μου πιάνει την κουβέντα. Τον βαριέμαι. Δε με νοιάζει τι μηχανή οδηγάει, πόσα ποτά ρουφάει, σε ποια μπάντα τραγουδάει και ποια γκόμενα τάχα μου πηδάει. Δε με νοιάζει, ρε φίλε! Ειλικρινά έχω μπουχτίσει απ΄ αυτές τις συζητήσεις της νύχτας. Το μόνο που θέλω είναι να πίνω το ποτό μου καπνίζοντας το τσιγάρο μου.
Τόσο απλά και τόσο τυποποιημένα.
στους πρώην “φίλους”