Αχ, αυτά τα καλοκαίρια!
Κάθε χρόνο τα περιμένω με ανυπονησία. Είναι η ελπίδα μου μέσα στην αφόρητη καθημερινότητα του χειμώνα. Τα καλοκαίρια είναι για μένα η απόλυτη Λουτρόπολη, το περιβάλλον μου, η εποχή μου, η απόλαυσή μου.
Θυμάμαι που πηγαίναμε όσο ζούσε ο παππούς μου, εκείνος ο γλυκούλης ηλικιωμένος, στη Λούτσα. Μία παραλία του νομού Αττικής, η οποία φημίζεται για τις απίστευτες αμμουδιές και τα πεντακάθαρα νερά της.
Τρίχες κατσαρές! Γεμάτη ηλικιωμένους είναι. Tίγκα στα αρθριτικά, οι οποίοι έχουν όρεξη μόνο για κουτσομπολιό. Και θυμάμαι πέρσυ, εκεί που πλατσούριζα στα παραδόξως καθαρά νερά της Λούτσας, γνώρισα το Φάμπιο, έναν Ιταλό συμπαθητικό γερούλη, ο οποίος κολυμπούσε παρέα με το καπελάκι του στα άπατα. Καθώς όμως έβγαινε από τη θάλασσα και κατευθυνόταν προς την αμμουδιά, συνειδητοποιώ ότι δεν φορούσε μαγιό, παρόλο που δεν βρισκόμασταν σε παραλία γυμνιστών (!)
Δεν λυπήθηκε κανέναν. Καμία ντροπή.
Σκατόψυχος!