Οι μήνες πέρασαν γρήγορα και το φθινόπωρο για πρώτη φορά στη ζωή της φίλης μου, είχε αποκτήσει χαρά και ενδιαφέρον.
Πρώτη προτεραιότητα στη ζωή της η δουλειά της. Της άρεσε, τη γέμιζε, της ταίριαζε, κέρδιζε χρήματα, αλλά πάντα στις εννιά και μισή το βράδυ βρισκόταν σπίτι της. Ελεύθερη να κάνει ό,τι τραβούσε η όρεξή της.
Αυτήν την ώρα άκουγε τον εαυτό της. Ήξερε πλέον τι ήθελε. Και ό,τι ήθελε το έπαιρνε. Πρόσεχε την εμφάνισή της, γυμναζόταν, ντυνόταν, έβγαινε έξω και δεν την ένοιαζε τίποτα. Καμιά φορά όταν ήταν πολύ κουρασμένη, προτιμούσε να μείνει σπίτι. Να μαγειρέψει, να παραγγείλει, να δει καμιά σειρά. . . Ήθελε να περνάει καλά. Μόνο αυτό. Να περνάει καλά.
Μήπως αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό; Ένα από αυτά τα βράδια λοιπόν, που έβρεχε πολύ, η φίλη μου δε βγήκε έξω. Παρήγγειλε κινέζικο και άνοιξε τον υπολογιστή. Τρελαινόταν για noodles με λαχανικά, γλυκόξινη σάλτσα και γαρίδες.
Κι έτσι όπως προσπαθούσε να πιάσει ένα καλαμπόκι baby με τα ξυλάκια και διάβαζε ατάκες απ’ το ancient memes, έρχεται ένα αίτημα φιλίας. Μπαίνει στο προφίλ, τσεκάρει φωτογραφίες, πληροφορίες, μουσικές επιλογές και πατάει accept.
Δεν πρόλαβε να πιάσει λίγες ρίζες μπαμπού με μια γαρίδα και να τα βάλει στο στόμα της, έρχεται ένα μήνυμα. Γεια, τι κάνεις; Καλά είμαι, εσύ; Σε ευχαριστώ για το αίτημα φιλίας, του απαντάει η φίλη μου. Και έτσι πιάνουν κουβέντα ως αργά.
Λένε πολλά. Αν και άγνωστοι μεταξύ τους, μιλάνε. Μιλάνε περί ανέμων και υδάτων. Με ταχύτητα ανέμου της πετάει αυτός να πιούνε καμιά μπύρα αύριο, με ορμή νερού απαντάει αυτή, αμέ, γιατί όχι;
Βγαίνουν και βγαίνουν και γνωστοί, ας πούμε. Σε έχω δει κάπου, δε μου το βγάζεις απ΄ το μυαλό. Και γω, έτσι νομίζω ότι από κάπου σε ξέρω, του λέει η φίλη μου. Εδώ πρέπει να σε είχα δει . . . Μα δεν έρχομαι πολύ συχνά εδώ, του απαντάει. Είμαι σίγουρος ότι σε έχω δει εδώ! Και μου άρεσες πολύ εκείνη τη βραδιά, μα από τότε δε σε πέτυχα ξανά. Ναι, τώρα που το θυμάμαι! Eίχα έρθει με μια φίλη πριν πολύ καιρό και τα λέγαμε. Αν τα λέγατε λέει, ούτε ματιά δε μου είχες ρίξει. Προσπάθησα πολύ να σε προσεγγίσω, αλλά δεν τα κατάφερα. Και σε ρώτησα πού μπορώ να σε βρώ; Έχεις δίκιο, είχα τα δικά μου τότε, του κάνει η φίλη μου. Και τώρα έχεις ακόμα τα δικά σου;
Και τώρα, λέω εγώ, είναι η ώρα του να γίνει.
σε μια φίλη
Το πρώτο μέρος της ιστορίας: https://elenigkora.gr/%CE%B7-%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B1/