07/04/2020
Εικοστή όγδοη μέρα στο σπίτι και η κοινοποίηση περιέχει τοποθέτηση προϊόντος. Μέσα στο καλάθι με τα φρούτα βρήκα την “Μπανάνα με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι”. Ο Βερμέερ ήταν τόσο πολύ της καθημερινής ζωής;
08/04/2020
Εικοστή ένατη μέρα στο σπίτι.
Κάθε φορά που βγαίνω στο μπαλκόνι και κοιτάζω κάτω, φαντάζομαι ότι βλέπω άσπρα ασβεστωμένα σκαλιά. Τα σκαλιά οδηγούν σε μια θάλασσα καταπράσινη και μπλε γεμάτη βράχια, αχινούς και πεταλίδες. Για να μπω ο μόνος ο τρόπος είναι να κάνω βουτιά. Δεν έχει λίγο λίγο και σιγά σιγά. Δεν έχει πρώτα τα μπούτια, μετά η κοιλιά και μετά με τις χούφτες να ρίχνεις νερό σαν τις μπάμπες στο στήθος και στην πλάτη. Έτσι μπαίνεις σε τέτοιες θάλασσες-κατευθείαν.Το πρώτο σοκ είναι.
Το νερό είναι κρύο, αλλά δεν με πειράζει. Ύστερα για να βγω πιάνομαι και ανεβαίνω τρία ή τέσσερα γλιτσιασμένα σκαλιά. Σαν αυτά που έχουν όλες οι απότομες θάλασσες.
Το δέρμα μου έχει τσουτσουριάσει και οι ρώγες μου φαίνονται από το μαγιό.
Τυλίγομαι με την πετσέτα και διαβάζω ένα από τα βιβλία που έχω στο πλάι μου.
Κι όταν χορτάσω από σελίδες, επιστρέφω στο δωμάτιό μου. Τρώω μία σαλάτα με ντομάτα, αγγουράκι, ελιές, τυρί, ρίγανη και παξιμάδι. Πίνω και ένα ποτήρι λευκό κρασί κι ανοίγω τον υπολογιστή μου και συνεχίζω το γράψιμο.
Ναι, σε ένα τέτοιο δωμάτιο θα μπορούσα να κλειστώ για κανέναν μήνα κι ας μην είχα επαφή με κανέναν.
Σε ένα τέτοιο δωμάτιο είχαμε κάνει διακοπές με τις φίλες μου. Θα ‘χουν περάσει δώδεκα χρόνια από τότε.
Στη θάλασσα εκείνη δεν είχαμε βουτήξει.
Άλλα μυαλά, άλλα γούστα.
Σήμερα μόνο κόκκινες στέγες κι ένα φεγγάρι.
09/04/2020
Τριακοστή μέρα στο σπίτι.
“Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαΐ σου και διάβαζε πολύ.” Αυτό ή κάτι τέτοιο θα έλεγαν και στον παππού μου τον Αριστοτέλη.
Ένας από τους τόπους εξορίας του ήταν το Ναύπλιο. Στη θέση των -πολιτικών και όχι μόνο- φυλακών σήμερα και εδώ και πολλά χρόνια έχει χτιστεί ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο με θέα το Μπούρτζι.
Πέρασα απ΄ έξω. Τα δωμάτια φαντάζομαι, θα είναι πολύ ωραία κι άνετα, αν υπολογίσει κανείς ότι το κάθε μπαλκόνι έχει και τη δική του μικρή πισίνα.
Λογικά το ξενοδοχείο θα έχει κίνηση όλον τον χρόνο. Το Ναύπλιο είναι μία τουριστική πόλη, αρκετά όμορφη και σε κάθε σημείο της μπορείς να διαβάσεις ένα κομμάτι της Ιστορίας.
Σ΄ αυτό το ξενοδοχείο δεν κάθισα να πιω καφέ. Μου φαινόταν πολύ ανατριχιαστικό.
Κοντοστάθηκα μόνο στο λευκό και από μάρμαρο μνημείο, που βρισκόταν εκεί κοντά. Στην κορυφή του είχε ένα κεφάλι και πάνω στο κεφάλι ένα χέρι σφιγμένο σε γροθιά.
Πιο κάτω με μαύρα σχεδόν καλλιγραφικά γράμματα ήταν τα λόγια του Ρίτσου: “Άγιος αυτός ο τόπος που μαρτύρησαν τόσοι Έλληνες σύντροφοι, αυτοί που πάτησαν γυμνόποδοι της τυρρανίας τον όφι, αυτοί που ανένδοτοι αγωνίστηκαν για τη λευτεριά, αυτοί που γράψανε με το αίμα τους την ιστορία”.
Έκοψα ένα φραγκόσυκο. Με αγκάθια στα χέρια μπήκα σε ένα παλαιοπωλείο κι αγόρασα μια καρτ ποστάλ.
Τριακοστή μέρα λοιπόν, στο σπίτι και εγώ μόνο με παράπονο την καραντίνα μου προσπαθώ να βγάλω.
Ελένη Γκόρα