Τον Οκτώβριο του 2018 πήγα το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό με ένα φιλικό ζευγάρι και το αγόρι μου. Αφού μπήκαμε στο σπίτι, το οποίο νοικιάσαμε μέσω RBNB, ρίξαμε κορώνα γράμματα για το ποιος θα πάρει το κρεβάτι και ποιος τον καναπέ που γινότανε κρεβάτι.
Αφού πήραμε τον καναπέ που γινότανε κρεβάτι, βγήκαμε για να ξεναγηθούμε. Το σπίτι όπου μέναμε ήταν κοντά στο Βατικανό και ‘μεις θέλαμε να πάμε Κολοσιαίο…
Λόγω όμως, της έντονης βροχόπτωσης βουλιάζει η Βενετία, κλείνουν τρεις σταθμοί του μετρό κι έτσι δεν μπορούμε να κουνηθούμε.
Τι να κάνουμε; Παίρνουμε το κοντινότερο λεωφορείο, κι αυτό μας αφήνει τόσο μακριά, που έπρεπε να περπατήσουμε κι άλλο μέσα στη βροχή.
Στο δρόμο πετύχαμε κάποιους Πακιστανούς κι αγοράσαμε ομπρέλες. Είχαμε γίνει λούτσα. Μετά από τρία τέταρτα περίπου φτάσαμε στον προορισμό μας. Εκεί υπήρχαν διάφοροι πλανόδιοι με καρτελάκια, οι οποίοι προσέγγισαν κι εμάς.
Πληρώσαμε τριάντα ευρώ ανά άτομο με την προοπτική να μπούμε στο Κολοσιαίο και με το ίδιο εισιτήριο να επισκεφτούμε και τα γύρω αξιοθέατα.
Στο δεύτερο αξιοθέατο και ένω έχουμε πληρώσει συνολικά εκατόν είκοσι ευρώ μας λένε:
-Πού είναι το εισιτήριο;
Και τους δείχνουμε κάτι στρογγυλά πολύχρωμα αυτοκολλητάκια που μας είχαν κολλήσει στο χέρι, όπως κάνουν στα Νηπιαγωγεία και μετά ακούμε αυτό:
-Συγνώμη δεν μπορείτε να μπείτε με αυτοκολλητάκι!
Σαββίνα Μαχαίρα