Κι έπιασε μία δυνατή βροχή, αλλά δεν είναι σαν τις προηγούμενες.
Μέσα στα βάθη της ψυχής μου, ξέρω καλά ότι δεν είναι. Όχι, δεν είναι! Το βλέπω! Η βροχή κάνει τα πάντα να φαίνονται ακόμη πιο όμορφα κι έξω οι άδειοι δρόμοι να λαμποκοπούν σαν χρυσά ζεστά και ζωηρά κεράκια. Μα, φοβάμαι ότι κατά βάθος μέσα από τα τείχη, αισθάνομαι τις ψυχές να μοιάζουν κρύα κεριά λυωμένα και κυρτά.
Κι έξω η βροχή τρέχει.
Κι έξω δεν βλέπω ψυχές.
Κι έξω τα σύννεφα μουντά και μαύρα σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα απόμακρου ωκεανού, που έχει καλύψει όλη την επιφάνεια της γης.
Κι ένας σκύλος τρέχει στη βροχή και κουνάει την ουρά του.
Κι έπιασε μία δυνατή βροχή.
Του μέλλοντος οι μέρες στέκουν πίσω από τα θολά τζάμια των σπιτιών μας, πίσω από τις σκέψεις που μας έχουν καταβάλλει, σαν τους έρωτες, που μας λυπεί η μορφή των.
Αχ, αυτή η βροχή! Τι να θυμηθώ;
Το πρώτο φως που ξεπροβάλει στο τζάμι πίσω από τα υψηλά τα τείχη των πολυκατοικιών;
Τα απλωμένα ρούχα στα μπαλκόνια;
Τα νωπά εσώρουχα που καρτερούν το σώμα;
Το χέρι μου που καρτερά τα στήθη;
Τα χείλη που καρτερούν την αίσθηση;
Τα μάτια.
Τους δειλούς ανθρώπους που σαν αγάλματα ξεπροβάλλουν τη φιγούρα τους με φόβο στο μπαλκόνι, βήμα βήμα και απλά κοιτούν τη βροχή που τρέχει ελεύθερη; Ή τις ελληνικές σημαίες που κυματίζουν σαν ποίημα του Σολωμού;
Στο βάθος η μουσική να σβήνει.
Κι εγώ να σβήνω.
Κι έξω η βροχή φωνάζει στους ανθρώπους να τρέξουν απελπισμένα, να πάρουν τους δρόμους που οδηγούν στην ψευδαίσθηση.
Μα οι άνθρωποι δεν μπορούν να βγουν.
Στέκουν ακίνητοι.
Κι έπιασε μια δυνατή βροχή, βροχή ελευθερίας…
Πάνος Κεφαλάς