Η εργασία είναι μια οδύνη, μια περιπέτεια.
Δεν κατάφερα ποτέ να στεριώσω κάπου. Πιθανολογώ πως ίσως φταίνε τα φεγγάρια, ίσως πάλι φταίω εγώ.Για να σοβαρευτούμε εκεί που μάθαινα μια δουλειά,θες η βία του εργοδότη, θες η βία της δουλειάς, θες ο ανατρεπτικός μου χαρακτήρας, πάντα έβρισκα ένα τρόπο να κλωτσήσω ή να με κλωτσήσουν. Υποσεινήδητα το επεδίωκα.
Μα εκεί που έβρισκα εργασία που μου άρεσε αμέσως τελείωνε, όχι με δική μου υπαιτιότητα.Βλέπεις το καταραμένο οκτάμηνο ή πεντάμηνο έφευγε πριν καλά καλά το καταλάβεις. Αχ! Η δουλειά στον παιδικό σταθμό ήταν ευλογία για μένα, ένα μεγάλο παιδί μέσα σε ένα πλήθος μικρών παιδιών.Εκρηκτικό μείγμα που δεν είναι της ώρας να το περιγράψω.
Και μετά ανεργία και μετά εργασία σε στεγνοκαθαριστήριο.
Πρέπει να ομολογήσω πως έγινα σπρίντερ, έγινα δεκαθλητής έχασα πολλά κιλά, στέγνωσα. Και όταν συνειδητοποίησα πως έπρεπε να φύγω, άρχισα να μπερδεύω τα ρούχα του ξενοδοχείου με του γηροκομείου. Μια του κλέφτη, δύο κλέφτη, τρεις και η κακή του μέρα. Και έτσι αποδημήσε εις Κύριον και αυτή η δουλειά.
Άραγες τι φταίει;
Φταίει ότι δε δημιούργησα τη δική μου δουλειά ή ότι δεν κατάφερα να κάνω τις επιλογές μου εγκαίρως. Ξέρω σε αυτό που γράφω υπάρχουν βαθύτερα αίτια αλλά δε θα τα γράψω.
Για να τελειώνω,σε αυτό το παιχνίδι εργασίας-ανεργίας κερδίζει ο άνθρωπος που μοχθεί για τον άνθρωπο…