Τι και αν βαφτίζεται ”ιός” ?
Τι και αν λέγεται “καιρός ” ?
Τι και αν σου τύχει η μέρα, Τρίτη & δεκατρείς ?
Τι και αν μαύρη το πρωί, γατούλα δεις?
Και συμφωνώ για τον ιό.
Και συμφωνώ για τον καιρό.
Και όντως, άτυχη σαν μέρα, αυτή
Σε αυτές τις γάτες, πώς πιστεύω, μη με ρωτάς γιατί
Ξέρεις, ΠΑΝΤΑ θα υπάρχει μία αιτία,
με ή δίχως λογική,
που όλα άσχημα, δυσοίωνα και
χάλια μαύρα, θα σου χαλάνε τη γιορτή
** Την κάθε μέρα δηλαδή, γιατί – μην το ξεχνάς,
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ –
Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, περνάει και
λίγο ή όμως και πολύ,
να είσαι ευγνώμων που αναπνέεις και ζεις
ασχέτως άσχημων θεμάτων επί γης
Διότι
για ακόμη μια φορά ΕΣΥ τις ζεις –
Και για να επανέλθω,
σε πιστεύω ότι πράγματι, μπορεί
και δίκαια να έχεις πειστεί,
ότι ένα νέφος ή έρεβος ή μοίρα
σ’ έχει καταραστεί
και ότι ουδείς
δεν σ’ έχει νιώσει & δεν έχει ”ασπαστεί ”
τη δύστυχη κατάστασή σου, αυτή τη θέση τη δεινή
που βρίσκεσαι,
πως ΟΛΑ ΧΑΘΗΚΑΝ και τίποτε δεν θα λυθεί
ΑΦΟΥ ΟΜΩΣ
ακόμη συνεχίζεις και στον κόσμο τούτο,
ακόμη ΖΕΙΣ,
απλά, συνέχισε υπομονετικά να προσπαθείς,
Να μην ξεχνάς το βράδυ προτού αποκοιμηθείς
με δέος & έλεος, ψηλά εκεί θε, να προσευχηθείς…
Φίλε,
έχε πίστη, υπομονή, κουράγιο και αντοχή,
διότι, να ξέρεις πως, και τα κακά του κόσμου τούτου,
κάποτε, θα κάνουν αποχή
και θα σ’ αφήσουν ήσυχο, να αναπνεύσεις, όπως
την παλιά εποχή,
που ως παιδί
ανέμελα έπαιζες στην εξοχή,
που ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΑ έμοιαζαν, και της ημέρας σου
η κάθε αρχή,
εκκινούσε με ήλιο ΟΛΟΛΑΜΠΡΟ & ΕΥΧΗ ΚΑΛΗ,
περνούσε η μέρα σου, σαν να’σουν εκδρομή
(και ας μην την καταλάβαινες τότε, την ΕΥΛΟΓΙΑ, αυτή)
Πίστη, Κουράγιο φίλε, Υπομονή,
γιατί στο τέλος, ένα πράγμα μόνο θα σου πω
(ξέρω, σε κούρασα, μα μόνο διότι σ’αγαπώ)…
Και η πεταλούδα προτού αναγεννηθεί,
ζει σαν σκουλήκι, και κατάχαμα στη γη
Ποιος περιμένει πως έτσι θ’αποκαλυφθεί??
Μετά από τόσα στάδια,
ταλαιπωρία και όψη αποτρεπτική??
Μα δες την,
ΞΑΦΝΟΥ ανοίγει
και ανασαίνει
και ΝΙΚΑ,
ΝΙΚΑ τον εγκλεισμό,αυτήν την όψη, αυτήν την όψη, αυτήν τη μοναξιά,
και ύστερα
ελεύθερη πετά
ΝΑ ΖΗΣΕΙ πια
όπως ΕΚΕΙΝΗ θέλει και αγαπά,
και προσδοκά πως, μέρες όμορφες θα’ρθουν…
Γιατί δεσμά ΔΕΝ ΕΧΕΙ πια να την κρατούν,
Και ΜΟΝΟ ΟΛΑ τα καλά απ’το Θεό
ΑΞΙΖΕΙ &
ΟΝΤΩΣ ΘΑ ΤΗΝ ΒΡΟΥΝ…
** εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους όσους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ έχουν ταλαιπωρηθεί
πάρα πολύ – & εν αδίκω- στη ζωή τους
Κατερίνα Μυλώνα