Βρήκαμε και ‘μεις μέρα να ταΐσουμε τα περιστέρια.
Είχαμε ένα κιλό ψωμί, που μπαγιάτεψε. Το κόψαμε σε μικρά κομματάκια, σαν κρουτόν έτοιμα για σαλάτα. Τα βάλαμε σε μια χαρτοσακούλα και ξεκινήσαμε για την πλατεία.
Είναι καταπληκτικό. Ρίχνεις λίγο κρουτόν και βζζζζνν πετάνε πάνε από το κεφάλι σου. Σε λίγα δευτερόλεπτα τα περιστέρια καταφθάνουν από κάθε κτίριο που βρίσκεται γύρω γυρω. Μερικά πιο κοσμικά, κάθονται στα κεφάλια των αγαλμάτων από τα δύο σιντριβάνια της πλατείας, και αυτά ομολογουμένως είναι τα πιο τυχερά.
Καμιά φορά φοβάμαι μήπως τους ξεφύγει καμιά κουτσουλιά και γλιστρήσει πάνω μου σαν αυγό μελάτο ή μήπως το ράμφος τους χτυπήσει πάνω στην πλάτη μου καθώς τρέχουν να προλάβουν. Έχω έτοιμη και την ατάκα που θα τους πω. Εμένα, βρε που σας ταΐζω; Και κείνα μονάχα θα πεταρίσουν.
Χθες όμως, είχαν εξαφανιστεί. Φαντάζομαι ότι άλλα θα πήγαν στην πορεία, άλλα θα πέταξαν μολότοφ κι άλλα θα έβαλαν φωτιά τον κάδο. Ίσως και μερικά να προτίμησαν να τα δουν όλα από ψηλά.
Πάντως τα κρουτόν έμειναν εκεί. Αφάγωτα για κάποια άλλα αρπακτικά το βράδυ.