Κάποτε ήξερα τα πάντα.
Τη μυρωδιά της μάνας
το γραφείο του πατέρα
την αγκαλιά της γιαγιάς
το κρεβάτι το άσπρο
το παράθυρο το πράσινο
το σκαλί που έπεσα
το θρανίο που χάραξα
το δρόμο που έδωσα το πρώτο φιλί
τον καθηγητή που μ΄ έκοψε
τη δουλειά που με βασάνισε
Κάποτε ήξερα εμένα
πότε χαμογελούσα
πότε ήμουν ευτυχισμένος
πότε ήμουν στα κάτω μου
τι αγαπούσα
και τι μισούσα
Ήξερα
τους φίλους
τα όνειρά μου
Κάποτε ήξερα πολύ από μένα
και λίγο από σένα.
Τις σκέψεις
τα κολλήματα
τα θέλω
τα σπασίματα
τα βάσανα
το γέλιο
και το κλάμα σου.
Κάποτε ήξερα το πώς και το γιατί.
Κι ένα πρωί βράδυ
έφυγα
να μη βλέπω
να μην ακούω
να μη μυρίζω
να μη γεύομαι
να μην αγγίζω την κόλαση
Όλα όσα ήξερα άχνη
στη θάλασσα
Τώρα δεν ξέρω τίποτα
Βροχή εδώ κι εκεί
μέσα κι έξω
ψίχα ψωμιού
σε στόμα αετού
δυο πόδια μια καρδιά
κι ένα τίποτα
Κάποτε νόμιζα πως ήξερα τα πάντα.
Ελένη Γκόρα