Με λένε Ελπίδα, μια λέξη που όταν την ακούς, προφανώς σου έρχεται στο μυαλό η αισιοδοξία, η τύχη, η χαρά. Με τη δική μου περίπτωση όμως κάτι πήγε στραβά. Μάλλον ΠΟΛΛΑ πήγαν στραβά. Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι γεννήθηκα Παρασκευή και 13. Βασικά όχι, δεν πιστεύω στις δεισιδαιμονίες. Δεν πιστεύω σε τίποτα πια. Είναι όλα σκατά κλπ, κλπ. Νομίζεις ότι θα συνεχίσω δίνοντας ρεσιτάλ μίρλας; Όχι! Το να μιρλιάζεις είναι ό,τι χειρότερο μπορείς να κάνεις στην προσπάθειά σου να αντεπεξέλθεις σ’ αυτήν την τεράστια πλάκα που λέγεται ζωή. Κοίτα τώρα ένα περιστατικό που μου έτυχε χθες και θυμήσου ότι για κάθε γκαντεμιά που σου τυχαίνει, αξίζει να παλεύεις να την ανατρέψεις προς το καλό σου, αναλαμβάνοντας δράση και ρίσκο.
Η χθεσινή μέρα, λοιπόν, ξεκίνησε βεβιασμένα θα έλεγα καθώς η μάνα μου έκρινε ότι η κατάλληλη στιγμή να βάλει σκούπα ήταν 9 -ναι, 09:00- το πρωί. Αφού έγινε το κακό και ξύπνησα, μες στα νεύρα, πήρα την απόφαση να φύγω απ’ το σπίτι και να γυρίσω μόνη μου τα μαγαζιά της Ερμού, κοιτώντας τις βιτρίνες και γιατί όχι, κάνοντας καταθέσεις χρημάτων σε αυτά. Παρέα, λοιπόν, με την κακή μου διάθεση, ξεκίνησα για να συνεχιστεί η γκαντεμιά η οποία συνόδευε το πρωινό μου ξύπνημα -και είχε τον ήχο ηλεκτρικής σκούπας.
Πηγαίνοντας στη στάση για να πάρω το λεωφορείο, συνειδητοποιώ ότι μόλις είχε περάσει, κουνώντας του νοσταλγικά το μαντήλι από μακριά. Δεν πειράζει λέω, ας πάει το παλιάμπελο, θα πάρω το επόμενο! Ποιο; Το επόμενο; Ποιο επόμενο; Πορεία στο κέντρο λέει, όλα κλειστά! Δεν κινείται τίποτα για το επόμενο 3ωρο! Δεν πειράζει, ξαναλέω, θα το κόψω με τα πόδια. Τι το ‘θελα; Πιάνει και βροχή. Μέσα σε ένα κλίμα απόλυτης υγρασίας και λασπουριάς, κατηφορίζω προς το κέντρο και γρήγορα μπαίνω στα Bershka ώσπου να σταματήσει η βροχή. Απορροφημένη όμως από τα πολλά ρούχα και πλημμυρισμένη από shopping διάθεση ξέχασα και νεύρα κι όλα.
Σταματάει κι η βρόχα και αποφασίζω να βγω παρέα με τις άπειρες σακούλες μου απ’ το μαγαζί. Κάποια στιγμή χρειάστηκα το κινητό μου, έψαξα μέσα στο χάος της τσάντας μου, αλλά εκείνο πουθενά. Ζήτησα από κάποιους περαστικούς να καλέσω στο κινητό μου από το δικό τους μήπως είναι κάπου πάνω μου και δεν το βρίσκω. Έλα που όμως όλοι οι περαστικοί αρνήθηκαν έχοντας το ύφος “Όχι, δεν θα σε βοηθήσω, έχεις πολύ δολοπλόκα και ύπουλη φάτσα για να το κάνω”. Με τα πολλά, αφού μου έλαχε και μένα να μοιάζω με τον χαμένο αδερφό του Πάσσαρη, πήρα τη σκατόφατσά μου και πήγα να αγοράσω με τα 4 ευρώ που μου είχαν απομείνει, μια τηλεκάρτα -ναι, υπάρχουν ακόμα στα περίπτερα! Δεν σταμάτησα να προσπαθώ να βρω το κινητό μου, γιατί εκτός του ότι είχα μέσα όλους μου τους αριθμούς -σημαντικούς και ασήμαντους- ήλπιζα κάποια στιγμή να σταματήσει αυτή η άσχημη τροπή που είχε πάρει εκείνη η μέρα και να μην “τριτώσει” το κακό. Πάω σ’ ένα καρτοτηλέφωνο και καλώ το κινητό μου. Τουτ…Τουτ…Τουτ…
-Ναι; απαντάει βαριά αντρική φωνή.
-Ποιος είσαι; Έχεις το κινητό μου; Πού είσαι;
-Ναι, εγώ το έχω. Είμαι Ομόνοια με το παπί. Σε 2 λεπτά θα είμαι Σύνταγμα, απέναντι απ’ τη Βουλή. Αν σε βολεύει έλα εκεί να στο δώσω.
Δεν πρόλαβα να πω το ok και το είχε κλείσει. Σφαίρα εγώ, κατευθύνομαι στη Βουλή –κακός οιωνός μου φάνηκε το μέρος συνάντησης- καλά πάμε, λέω. Πήρα όμως το ρίσκο και πήγα εκεί να συναντήσω αυτόν τον άγνωστο, χωρίς να ξέρω τι μπορεί να με περίμενε και αν όντως μου έδινε αφιλοκερδώς το κινητό μου. “Ελπίδα, να ελπίζεις ότι θα είναι εκεί αυτός και θα σου δώσει το κινητό σου!”. Βαθιές ανάσες. Τρέχω προς το σημείο συνάντησης, με ταχύτητα που ξεπέρναγε γριά που βλέπει άδεια θέση στο λεωφορείο και συναντώ τον άγνωστο -τον όντως πραγματικό σωσία του Πάσσαρη. Τον κατάλαβα γιατί αναγνώρισα το κινητό μου, από χιλιόμετρα θα έλεγα -τόσο εθισμένη!
-Ορίστε, μου λέει. Στο παραδίδω κλειστό, γιατί την ώρα που μιλούσαμε, έκλεισε από μπαταρία. Το βρήκα στα Bershka, παρατημένο σε ένα πάγκο. Είσαι αρκετά τυχερή!
-Εντάξει, εντάξει, ευχαριστώ πάρα πολύ!
Το αρπάζω και φεύγω. Δεν ζήτησα λεπτομέρειες. Δεν μ’ ενδιέφερε. Το μόνο που με προβλημάτισε είναι ένα ερώτημα. Υπάρχει ακόμα ανθρωπιά; ΝΑΙ. Υπάρχει. Και υπάρχει και ελπίδα ρε συ! Μην το ξεχνάς. Όποια στραβή και να συμβεί.Ακόμα κι αν δεν σε λένε Ελπίδα, να ξέρεις ότι για σένα πεθαίνει πάντα τελευταία!
