Χορός και πάλι χορός!
Ξεκίνησα χορό· σάλσα, μπατσάτα, κιζόμπα και σουίνγκ.
Εντάξει, όλα έχουν γίνει μια μαντάρα στο κεφάλι μου. Δεν θυμάμαι κανένα βήμα και η βασική μου ερώτηση είναι «Με ποιο πόδι ξεκινάμε;».
Η δασκάλα είναι πολύ χαμογελαστή και δεν απελπίζεται. Το μόνο που με ρώτησε είναι «Έχεις χορέψει ξανά;».
Κάποτε είχα παρακολουθήσει κάτι μαθήματα τάνγκο σε αρχάριο επίπεδο και φέτος που έχω περισσότερο χρόνο, όρεξη και διάθεση είπα να δοκιμάσω και τους λάτιν χορούς, γιατί μπατσάτα μόνο σε εξόδους είχα μάθει να χορεύω, αλλά ρε παιδί μου, πολύ βασικά βήματα ένα, δύο, τρία, τέσσερα απ’ τα δεξιά και ένα, δύο, τρία, τέσσερα απ’ τα αριστερά. Καμιά φιγούρα, μόνο τρεις διαφορετικές ημιτελείς στροφές της κακιάς ώρας, που δεν έβρισκαν τη σωστή θέση ή το σωστό πόδι-αλίμονο δηλαδή!
Και τελοσπάντων, κατέληξα στο συμπέρασμα πως όλα αυτά λύνονται κάπως όταν χορεύουμε σε ζευγάρια, γιατί ως ντάμα έχω το πλεονέκτημα να ακολουθώ και να προσπαθώ να καταλάβω ποια είναι η επόμενη κίνηση.
Το ουάου σε όλο αυτό είναι ότι γίνονται και πάρτι. Έχω βαρεθεί να βγαίνω αποκλειστικά για ποτό βιδωμένη σε ένα μπαρ. Κι έτσι με μια φίλη μου αληθινή χορεύτρια-όχι επαγγελματία- πηγαίνουμε και χορεύουμε. Βέβαια, κι αυτό σχετικό είναι. Καθόμαστε σε μια άκρη και περιμένουμε να έρθουν να μας ζητήσουν το χέρι.
Και κάπου εδώ έχω βάλει ως στόχο ότι μόλις γίνω καλύτερη και μάθω περισσότερα βήματα, θα διεκδικώ περισσότερους χορούς πηγαίνοντας και ρωτώντας «Χορεύουμε;». Είναι περίεργο πάντως συναίσθημα να εξηγώ ότι τώρα ξεκίνησα κι ότι ξέρω μόνο τα βασικά και ότι πρέπει το ζήτημα να μένει στην αρχή.
Το Φθινόπωρο λοιπόν, με βρίσκει σε μια ευχάριστη περιπέτεια αναζήτησης ρυθμού και κίνησης και το κυρίαρχο ερώτημά μου είναι για ποιον λόγο οι καβαλιέροι είναι τόσο λίγοι;
Ναι, δεν το κρύβω. Έγραψα αυτή τη μικρή ιστορία μπας και φιλοτιμηθεί κανένας να μάθει χορό για να μην περιμένουμε σαν τις βαριόμοιρες και τις δυστυχισμένες πότε θα έρθει η σειρά μας για να μας χορέψουν. Στην τελική, λυπηθείτε αυτούς, που από την ώρα που ξεκινάει το πάρτι μέχρι την ώρα που τελειώνει, δίνουν πόνο ασταμάτητα.
Δείξτε έλεος κι αλληλεγγύη.
Εκεί έξω είμαστε πολλές, και δεν είναι απειλή.